Remembering Fortitude: het leven en de methoden van Charlotte Mason

Het is die tijd van het jaar. Opeens interesseer je je niets meer voor de cheerios op de vloer, de werkboeken die op hun stapeltje om aandacht smeken, of hoeveel Latijnse werkwoorden je tiener kan vervoegen. Je hebt het einde van het schooljaar bereikt, en ondanks hoeveel niet-gecontroleerde taken en doelen er nog op je maandelijkse planner staan, zegt de natuur je dat je moet pauzeren en vernieuwing moet zoeken. Elke ochtend zoemt het van de bijen die ritselen in je tomatenveld, de zonsopgang komt steeds vroeger met een oranje waas die door volle, weelderige bomen kruipt, en konijntjes verspreiden zich in het bedauwde gras, in de hoop dat niemand de kleine stukjes opmerkt die uit de sla zijn gekauwd. Of misschien word je wakker van de verfrissende geur van een automatisch koffiezetapparaat en het gebrul van verkeer onder je raam!

De zomer is aangebroken en het is tijd om je thuisschooltraject te heroverwegen. Misschien voelt u zich uitgeput na het jaar, overweldigd door de keuze uit het curriculum voor volgend jaar, en misschien zelfs niet zeker of thuisonderwijs nog wel geschikt is voor uw kinderen. Je bent gewoon in de war en je hebt wat inspiratie nodig, dus ik ga je een klein kunstlesje geven en vertellen over een dame die een grote impact heeft gehad op de moderne thuisonderwijsmethoden. Ik hoop dat dit je wat inspiratie geeft voor het komende schooljaar.

Miss Mason: haar leven

Sandro Botticelli was een Italiaanse schilder, een van de grootste kunstenaars tijdens de Renaissance, die zijn eerste betaalde opdracht ontving om de gelijkenis van Standvastigheid, een van de zeven deugden, te schilderen voor een paneel in de zonnige stad Florence, Italië. Het was in deze prachtige stad, tot de rand gevuld met gelach, artistieke paaseieren in elke hoek en warm, herstellend licht, dat Charlotte Mason het schilderij 'Fortitude' tegenkwam terwijl ze op bezoek was bij vrienden. Je kunt je Charlotte voorstellen als een jong meisje, met haar mooie donkere haar in een eigenwijze knot, een gescheurd notitieboekje stevig in beide dunne handen geklemd terwijl ze probeerde het prachtige schilderij in haar schetsboek na te maken. Je kunt haar de nadenkende mond van Fortitude zien volgen, een grootse dame gedrapeerd in melkachtig blauw en aards bruin, gekleed in een rijke karmozijnrode mantel en met beide handen een zware scepter vasthoudend terwijl ze zit te staren naar iets dat het schilderij op heerlijke wijze weigert te onthullen.

Het schilderij dat Charlotte in Florence zag en het beeld van vrouwelijke kracht en uithoudingsvermogen ondanks ontberingen, was iets dat ze met zich meedroeg naar Londen, waar ze de eerste lerarenopleiding in Engeland bezocht, de Home and Colonial School Society. Hier begon Charlotte haar studie van onderwijstheorieën en begon ze te zoeken naar alternatieven voor de vaak sombere methodologie van massa-onderwijs. Ze werd door haar eigen docenten aangemoedigd om wandelingen door de graafschappen te maken en de natuur te observeren, dikke boeken te lezen die verder gingen dan Franse werkwoorden of wiskundeproblemen en goede gewoonten te ontwikkelen, niet alleen maar goede cijfers.

Charlotte, geboren in 1842 in Bangor, Wales, was de dochter van een droogzouter, een koopman die handelde in zout en geconserveerd voedsel; haar moeder kampte met een zwakke gezondheid, en de kleine Charlotte werd rond haar zeventiende wees. Charlotte verhuisde naar Londen om bij vrienden te logeren en bezocht de Home and Colonial School Society. Ze behaalde een certificaat om les te geven en werd directrice van The Davison School, een van de eerste kleuterscholen die lesmethoden aan jonge kinderen bestudeerde. Charlotte zette dit vastberaden pad voort, studeerde onderwijsmethodologie en lesgeven aan een middelbare school voor dames, waarbij ze jonge vrouwen opleidde tot onderwijzeres, totdat chronische pijn en ziekte haar op negenentwintigjarige leeftijd dwongen het rustiger aan te doen.

Charlotte vond het nodig haar levendige herinnering op te roepen aan haar ontmoeting met Botticelli's 'Fortitude', jaren nadat ze Florence had bezocht. Ook al leek ze jong en hartelijk voor degenen die haar kenden, Charlotte moest opnieuw stoppen met lesgeven nadat een korte pauze onvoldoende bleek te zijn voor haar genezing. Ze maakte gebruik van haar vrije tijd, reisde door het Engelse platteland en hield aantekeningen bij in een van haar altijd aanwezige dagboeken, beschreef de bossen en bergen die ze observeerde, schetste ze in haar dagboek en schreef uiteindelijk genoeg beschrijvingen om een aardrijkskundeboek te verzamelen met de naam De veertig graafschappen, die ze in 1880 publiceerde.

Charlotte wist dat God zelfs in haar ziektetijd voor haar zorgde, want de opbrengsten van haar aardrijkskundeboek waren zo groot dat ze definitief naar Londen kon verhuizen. Eenmaal gevestigd, begon ze lezingen te geven aan plaatselijke ouders die geïnteresseerd waren in het lesgeven aan hun kinderen thuis. Haar onderneming in de publieke arena kwam tot stand toen haar dominee haar benaderde over een donatie aan een nieuwe parochie. Omdat ze niet over het benodigde geld voor een donatie beschikte, bood Charlotte aan om in plaats daarvan een reeks lezingen over onderwijs te geven, gebaseerd op wat ze tijdens haar jaren op de lerarenopleiding had geleerd. Charlotte ontwikkelde banden met de ouders en raakte snel bevriend met hun kinderen door haar reeks verklarende lezingen, die ze later zou samenstellen om te vormen Thuisonderwijs, het eerste van haar populaire – en sindsdien heruitgegeven – boeken over thuisonderwijs, die u misschien zelf ook gelezen heeft.

Toen ze de grote belangstelling zag die haar aanwezigen hadden voor haar lezingen en nieuwe methoden van thuisonderwijs, richtte Charlotte de Parents' Educational Union op, die steeds populairder werd en een steeds groter publiek bereikte van ouders die hun kinderen thuisonderwijs wilden geven. In 1892, op vijftigjarige leeftijd, opende Charlotte het House of Education in Springfield, Ambleside, een opleidingsschool voor vrouwen die les wilden geven, net zoals zijzelf dat als jonge vrouw had gedaan. Charlotte bleef werken bij het House of Education en correspondeerde met haar ouders tot haar dood in 1923, net na het vieren van haar eenentachtigste verjaardag.

Charlotte leidde een volwaardig leven, waarbij ze de mensen om haar heen raakte en nieuwe methoden in haar klas bracht, die niet beperkt bleven tot vier muren en een schoolbord, maar zich uitstrekten tot rivieren en bossen, graafschappen en valleien, modderpoelen en bemoste oevers. Ondanks een voortdurende strijd met chronische pijn en de erkenning die haar vaak werd ontzegd omdat ze een ongehuwde vrouwelijke opvoeder was, hield Charlotte het beeld van Fortitude in haar gedachten. Ze schreef in haar persoonlijke dagboek dat ze wist dat God voor haar zorgde en dat Hij ervoor zou zorgen dat ze standvastig door zou gaan ondanks pijn of ongeloof.

De drie pijlers van Charlotte Mason-onderwijs

De onderwijsmethode die Charlotte promootte is opgebouwd rond drie overtuigingen die ze uiteenzet in haar serie boeken over thuisonderwijs: onderwijs is een sfeer, een discipline en een leven. Deze principes vatten haar filosofie niet alleen samen over onderwijs, maar ook over het belang van karakter bij een kind, dat al op jonge leeftijd moet worden ontwikkeld om door te kunnen gaan naar de volwassenheid.

Door atmosfeerCharlotte bedoelt dat een kind omringd moet zijn door een atmosfeer en de middelen moet krijgen om zijn intellectuele groei te voeden en zijn nieuwsgierigheid te stimuleren. Charlotte was ongeduldig met de gebruikelijke praktijk in het onderwijs om feiten en cijfers uit het hoofd te leren, en ze kleineerde boeken van slechte kwaliteit en hekelde ze als gekletsZe gaf in plaats daarvan de voorkeur aan goede boeken die karakter en waarheid leerden, precies die dingen die haar andere onderwijsgebieden zouden versterken. Kenmerken van een sfeer van onderwijs zijn onder meer wandelingen in de natuur waarbij een kind Gods schepping uit de eerste hand kan observeren, praktijkgericht leren waarbij fouten kunnen worden gemaakt en onafhankelijke ontdekkingen over de bijzonderheden van wetenschap of wiskunde, en een leerervaring die verder reikt dan het met een zakmes gemarkeerde bureau van het kind.

Charlotte's tweede pijler, discipline, verwijst naar haar sterke geloof in de ontwikkeling van goede gewoonten en karaktereigenschappen, zelfs bij jonge kinderen. Elke keer dat ze voor kinderen zorgde, zorgde ze ervoor dat ze regelmatige maaltijden kregen, elke dag gezonde lichaamsbeweging, een vaste bedtijd en uren studie in evenwicht met uren speelplezier. Charlotte was ervan overtuigd dat goede gewoonten, beleefdheid, eerlijkheid en vriendelijkheid jegens anderen een kind ver zouden brengen, en als de tijdens schooltijd gelezen literatuur dezelfde lessen zou leren, des te beter!

De derde en laatste pijler, leven, is het concept dat het hele leven een opleiding is met grenzeloze mogelijkheden om les te krijgen uit een bron van wijsheid die op elk gebied van het leven te vinden is, maar vooral op het gebied van de natuur, conversatie en kunst. Als een kind de sfeer krijgt om deze dingen te onderzoeken en de discipline om het belang van aandacht voor details te beseffen en een gezond verlangen om meer te leren, zal hij de gelegenheid aangrijpen. Hun inherente verlangen om kennis te vergaren en zich te verhouden tot hun wereld zal hun hele opleiding omvormen tot een levensstijl die net zo natuurlijk lijkt als 's ochtends uit bed komen, een goede geur inademen of genieten van de lieve woorden van een goed geschreven boek.

Terug naar je leven

Misschien merk je dat je dit leest en somber denkt dat de pijlers van Charlotte misschien wel leuke dingen waren om op te schrijven, goed in theorie, maar extreem moeilijk en zelfs onmogelijk in de praktijk. Hoe implementeer je haar pijlers in het licht van ongemotiveerde kinderen, een rommelig huis dat geen bemoedigende plek is om te zijn, laat staan een onderwijsomgeving, of veeleisende schema's die vereisen dat je aandacht over een tiental taken tegelijk wordt verdeeld?

Onthoud eerst dat het nu zomer is: haal diep adem en wees vriendelijk voor jezelf! Je hebt het einde van het schooljaar bereikt en het is tijd om de planner op te bergen, je gedachten te verzamelen en te bidden over de richting. Het mooie van Charlotte's methodiek is dat het eigenlijk niet zo moeilijk is om het in een normale schooldag te integreren. Het kan net zo goed werken met één kind als met twaalf, met een leerling die elke ochtend zin heeft om te gaan, maar ook met een leerling die liever zijn eigen ding doet. Wat het rommelige huis betreft, zet het in perspectief en ontspan, want in het grote geheel zal het geen verschil maken voor een kind dat terugkijkt op zijn thuisschoolervaring en met plezier denkt aan de moeite en aandacht die zijn ouders erin hebben gestoken. opleiden en niet verwoed alles oppakken wat op de grond valt. De tijd die het kost om samen een boek voor te lezen, Hongarije samen op een kaart te vinden in plaats van het kind aan zijn lot over te laten of hardtack te maken na het bestuderen van de Revolutionaire Oorlog, is inderdaad goed bestede tijd, en de praktische aanpak leren zal onwillige studenten aantrekken.

Het doel van een Charlotte Mason-opleiding is niet om de perfecte schooldag te hebben, elke week een groot aantal leuke projecten te hebben of zelfs om elk moment plezier te hebben tijdens het leren, maar eerder om de slapende krachten van nieuwsgierigheid, intellect en reactievermogen bij een kind uit te dagen. geweldige dingen doen. Uiteindelijk zijn al die kookprojecten, wandelingen in de natuur met dagboeken in de hand of middagen die lachen om het samen hardop uitspreken van Franse werkwoorden bedoeld om eer te brengen aan God, de Schepper van onderwijs, natuur en nieuwsgierigheid.

Het kan zijn dat afleiding u te vaak in de weg staat: u kunt geen enkel praktisch project bedenken om te doen, uw tuin verwelkt onder de brandende zomerzon, slecht nieuws en schandalige verhalen schreeuwen om aandacht vanuit de krantenkoppen en kansels. Wanneer je dit overweldigende gevoel van afleiding, onenigheid en misschien zelfs mislukking begint te voelen, denk dan aan het donkerharige meisje in Florence dat met open, verwonderde mond staarde, haar ogen gefixeerd op ‘Fortitude’. Charlotte erkende de noodzaak van standvastigheid in haar eigen leven, en dat is ongetwijfeld ook nodig bij thuisonderwijs. Als u ervan overtuigd bent dat thuisonderwijs uw roeping is, dat het goed is voor uw gezin, dan zullen er ongetwijfeld afleidingen en verontrustend nieuws op uw pad komen. God schenkt echter kracht aan trouwe dienaren die bereid zijn door te gaan om de rijkdom in het onderwijs te onthullen waar maar weinig mensen geduldig en vastberaden genoeg voor zijn om deze te vinden. Het cultiveren van standvastigheid hangt niet af van het feit of uw kind wel of niet van leren houdt, of u wel of niet midden in de natuur leeft, of u wel of niet de Charlotte Mason-stijl van onderwijs volgt. Standvastigheid is wat je moet hebben, ongeacht deze dingen. Het is de vastberadenheid om door te zetten en de kracht die God beloont voor een dergelijke geloofsdaad.