De Lo-o-ng Winter

November-december 1999 / door Sandi Goforth

Is er iemand anders wiens favoriete Little House-boek is? De lange winter? Ik ben er om vele redenen dol op. Een daarvan is de verbazingwekkende vastberadenheid van een moeder om een opgewekte geest te behouden ondanks zowel honger als kou, en een andere is de persoonlijke manier waarop het tot mij spreekt. Want ik heb andere soorten lange winters gehad, en als die pioniersfamilie hun ongelooflijke ontberingen zou kunnen doorstaan, dan kan ik ook zeker geduld hebben. De winter die ik me vandaag herinner, is die van vóór de glorieuze lente waarin mijn kind begint te lezen. Als uw kind acht, negen of tien is en geen enthousiaste, zelfverzekerde lezer is, dan bent u in de greep van deze lange winter. Ik kan beschrijven wat je voelt, want ik ben daar geweest, en ik weet het maar al te goed.

Hoogstwaarschijnlijk voelt u dat het uw schuld is. Misschien heb je het kind als baby niet genoeg gestimuleerd, of heb je tijdens de kleuterjaren niet genoeg hardop gelezen (alsof je dat had kunnen doen). Waarschijnlijk heb je de klinkergeluiden niet genoeg geoefend toen je vijf, zes en zeven jaar oud was, of op de een of andere manier heb je het fonetische programma dat je gebruikte verprutst. Je voelt je een mislukkeling. Je maakt je ook zorgen. Misschien is er iets mis met dit kind en moet er uitgebreid getest worden. Maar hij of zij is zo slim! Ze draait alleen wat letters om, dus hoe kan het dan dyslexie zijn? Je hebt het gevoel dat je je wielen laat draaien in het leerplan dat je gebruikt, omdat jij en je kind allebei een hekel hebben aan het lezen en schrijven dat nodig is voor het huidige leerjaar. Het kind heeft een gevorderd interesseniveau en weinig gemakkelijk leesmateriaal dat past bij zijn redeneerniveau. En - je treurt - omdat je voelt dat je kind zich 'stom' voelt en zichzelf vergelijkt met anderen van zijn leeftijd.

Nu, om het een beetje makkelijker te maken voor degenen die al deze "jij" lezen en zich een beetje bloot voelen, wil ik overschakelen naar "ik". Ik was klassenleraar. Ik gaf les in het eerste leerjaar en was begonnen aan een masteropleiding in (wat anders?) lezing. Halverwege werd 'het leven' onderbroken en ben ik getrouwd. Ik bleef lesgeven op school totdat mijn eigen kinderen kwamen, en ik hoorde over thuisonderwijs. Ook al was modern thuisonderwijs iets zeldzaams en nieuw, ik wist dat dit was wat de Heer voor ons had. Maar, wanneer mijn helder, en ik bedoel helder, zevenjarige kon niet goed lezen, ik voelde me in de steek gelaten en verraden door mijn beroep. Het volgende jaar dacht ik: dit wordt zeker het jaar waarin het klikt. We hebben hard gewerkt. Sorry. Negen jaar oud? Elf maanden gingen voorbij. De vier handenwringende jaren tussen de zesde en tiende verjaardag van ons kind waren de langste van mijn leven. Pionieren in de homeschool-beweging was al moeilijk genoeg. We waren raar. Voeg daar nog leesproblemen aan toe, en ik was ook een wrak. Wanneer, oh wanneer, zou dit voorbij zijn?

Mijn lange winter kwam ten einde. Lezen, in al zijn zoete schoonheid, klikte eindelijk - en vraag me niet hoe! Ik weet niet of het de actievolle roman was die een vriend ons gaf, of dat we ons allebei een beetje ontspanden. Met een verbaasde opluchting keek ik achterom en dacht: “Wat had dat allemaal voor zin? Wat heb ik geleerd? Zou ik dit nog een keer kunnen doormaken, dichter bij de manier waarop Ma Ingalls haar lange winter heeft aangepakt? En zonder antwoorden kreeg ik de kans om erachter te komen!

Ja, rond de tijd dat onze twee oudere kinderen genoten van hun honderdste boek, gaf God ons nog twee baby's. De oudere kinderen groeiden op naarmate er nog zeven jaar verstreken.

"Dat zult u toch zeker niet meer van mij vragen, Heer?"

"Heer?" (Diepe adem)

'Oké, vader, loop met me mee. Help me om het deze keer beter te doen. Neem mijn piekeren weg. Laat me zien hoe ik in het gezicht van mijn worstelende kind moet glimlachen en vertel haar hoe slim ze is en hoe deze geschreven woorden erg verwarrend zijn om erachter te komen. Laat me weigeren frustratie en ongeduld te tonen. Help me herinneren hoe succesvol mijn volwassen kinderen zijn. (Volwassen kinderen? Ik?) Vader, u weet waarom u mij dit pad weer laat bewandelen. Ik moet u bedanken en anderen aanmoedigen om geduld te hebben. Jij bent trouw. Jij Zijn trouw!"

Moeders, er zijn meer leestheorieën dan je kunt bedenken, maar niemand weet echt waarom het ene kind jong leest en het andere later. Gebruik wel een goed fonetisch programma, maar het curriculum is niet het antwoord en speelt misschien helemaal geen rol. Het tijdschema voor de "click-in" van uw kind is niet noodzakelijkerwijs aan u om te kiezen. In dit hele ouderschap doen wij ons deel, maar God doet het grootste deel. Onze kinderen zijn Zijn werk in ons. En Zijn werk is een goed werk. Dus verlies de moed niet. Het homeschool-pad is nu meer afgelegd, dus vraag een vriend om je verantwoordelijk te houden voor een geduldige, rustige geest met je academische programma en je onwillige of onontwikkelde lezer. De lente zal komen.

Sandi en Walt Goforth wonen nu in San Antonio, Texas. Walt en Sandi waren een pioniersfamilie bij NCHE en Walt is een voormalig president. Dit artikel verscheen voor het eerst in de Kas rapport, november/december 1999.