door Jessica Frierson, april 2021

Haat je die blik niet? Je kent die ene, als je net voor de honderdste keer hebt uitgelegd, op de laatste manier die je kunt bedenken om het te doen, hoe je het wiskundige probleem moet oplossen. . . en beseffen dat uw kind u aankijkt alsof u in het Swahili spreekt? 

Tenzij je toevallig op de Afrikaanse vlakten bent, betekent deze blik dat je kind niet begrijpt wat je zojuist je juf-mama-hart hebt uitgestort om ze te vertellen. Nu heb je twee mensen die zich slecht voelen over zichzelf en waarschijnlijk niet zo goed over de andere persoon. Je begint te vrezen dat alle zorgen dat je niet goed genoeg was voor thuisonderwijs, worden bevestigd. Je kind begint te verdrinken in ontmoediging. Waar ga je heen vanaf hier?

Ik heb lang geleden geleerd dat de beste zet is om a nieuwe zet. Een andere benadering van het voortzetten van de les kan de sleutel zijn om de deur naar begrip te openen. Laat me je meenemen naar een herinnering die begon met deze blik, maar eindigde met de prachtige, mooie, zielsbevredigende blik van vreugde.

We waren op DAG 20 iets (of was het 120 iets?) van het leren van de maaltafels. We waren begonnen met degenen. We waren nog steeds op degenen. Ik begon te denken dat we die zouden oefenen terwijl we reden om over tien jaar zijn rijbewijs te halen. We hadden een opwindend wetenschappelijk experiment achter de rug, lazen snel door en genoten van een geschiedenisvideo. Het volgende onderwerp was niet meer uit de weg te gaan. Het was tijd voor wiskunde en we waren geparkeerd op vermenigvuldiging voor een Zeer. Lang. Tijd. Ik zei een snel gebed en begon met een laatste sprankje hoop. 

“Een keer een is…”
"Twee."
“Nee, het is er een; het betekent dat je er één hebt, één keer.
"Oké, één keer is één."
"Eén maal twee is..."
"Drie."
"Oh jee. Laten we hier nog eens naar kijken.”

En ik ging er weer overheen, alleen om DIE BLIK te krijgen. Mijn hart brak voor mijn zoon, wetende hoe ontmoedigend dit voor hem was. Konden we dit maar naar beneden krijgen, zodat hij weer zijn gelukkige, rennende, klimmende, springende, springende, springende zelf kon worden. 

Ineens kreeg ik een idee. 'Laten we naar buiten gaan,' stelde ik voor. We gingen naar de patio waar ik hem tegenover me liet staan. 'We gaan jumping jacks doen,' zei ik tegen hem. "Terwijl je springt, zeggen we onze maaltafels." En zo begonnen we, terwijl hij me echode terwijl hij op het ritme van onze gezangen sprong. We werkten ons een weg door de vijven en gingen ze een paar keer door, terwijl ik geleidelijk stopte met hem de antwoorden te geven. Tegen de tijd dat ik klaar was om van uitputting neer te vallen, straalde het gezicht van mijn zoon terwijl hij genoot van het gevoel van prestatie dat hij had bereikt. DAT is nou een look die ik koester!

Wat ik die dag had getroffen, was de kracht van het vinden van de 'leertaal' van mijn zoon, zoals ik het noemde, of leerstijl zoals het vaak wordt genoemd. De sleutel tot het openen van die deur naar begrip in zijn brein was bewegend en verbaal ritme. Binnen een week had hij de tafels van twaalf doorlopen! Terwijl ik dit waardevolle hulpmiddel in de jaren die volgden toepaste, kreeg hij zijn spelling onder de knie door ze buiten met stoepkrijt te schrijven; de grotere bewegingen die hij met zijn arm kon maken terwijl hij schreef, veranderden die leersleutel in zijn hersenen. 

Ik gebruikte hetzelfde inzicht met mijn andere kinderen naarmate de jaren verstreken. Mijn gevoelige zoon leerde snel lezen toen ik hem een pan maïsmeel gaf om de letters in te tekenen. We leerden lange bijbelpassages, zoals het vijfde hoofdstuk van Mattheüs, uit ons hoofd door het op een zangerige manier uit te spreken. De actieven tikten met hun voeten in de begeleiding, terwijl de meer visuele leerlingen onder hen het vers voor vers keer op keer opschreven. 

Wat ik had ontdekt, en later grondiger onderzocht, is dat de manier waarop onze individuele hersenen denken, lezen, leren, onthouden, redeneren, problemen oplossen en zelfs opletten, sterk verschilt van persoon tot persoon. Wat de ene persoon helpt nieuwe informatie te verwerken, op te slaan in het juiste deel van zijn hersenen en later weer op te roepen als dat nodig is, kan het proces bij een andere persoon belemmeren.   

Het VARK-model laat dit zien. Visueel leerlingen gedijen met foto's, afbeeldingen en ruimtelijke organisatie van elementen. Degenen die goed leren met behulp van ritme, rijm, muziek of andere geluiden zijn dat wel auditief leerlingen. Lezing/schrijfleerlingen blinken uit met de traditionele manier van onderwijs door het materiaal te lezen en/of te schrijven. En kinesthetisch leerlingen, zoals mijn zoon, hebben beweging en aanraking nodig.

Als u begrijpt op welke manier uw kind het beste leert en manieren vindt om zijn of haar lessen via die kanalen te verwerken, kan die vreselijke blik van verwarring en wanhoop veranderen in het prachtige gezicht van een kind wiens leerplezier is aangewakkerd met hoop en vertrouwen. Hoewel je veel over je kind kunt leren door ze gewoon te observeren in hun dagelijks leven en hun manier van leren, kan een cognitieve vaardigheidstest een handig hulpmiddel zijn om een vollediger beeld te krijgen van hun sterke en zwakke punten. Het kan een waardevolle investering zijn om de weg vrij te maken voor een effectieve leersfeer in uw thuisklas. 

Als onderdeel van een beurs van het Gibson Institute of Cognitive Research hebben LearningRx Raleigh en Cary de kans gekregen om GRATIS cognitieve vaardigheidsbeoordelingen te geven aan een beperkt aantal scholen en coöperaties in het gebied en hebben ze NCHE Homeschoolers geselecteerd als een van de begunstigden! De Gibson-test kan gemakkelijk thuis worden afgenomen met behulp van een laptop of tablet; het duurt slechts ongeveer 45 minuten om te voltooien en het heeft een winkelwaarde van $97 per stuk.

Lees hier meer over dit assessment en meld u aan.

Ik kijk ernaar uit meer te ontdekken over de cognitieve ontwikkeling van mijn kinderen en nieuwe ideeën op te doen over hoe ik mijn lesmethoden kan afstemmen op ieders behoeften. 

Jessica Frierson is afgestudeerd aan de thuisschool en geeft haar tien kinderen sinds 2000 thuisonderwijs. Ze fungeert als secretaresse voor NCHE, schrijft voor BROEIKAS, en is de hoofdblogger voor de NCHE-blog.