Mijn Homeschooling Deadly Ds

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik merk dat ik elk schooljaar begin met doelen die parallel lopen aan mijn mentale beeld van een thuisonderwijs Cleaver-familie. June wordt minstens een uur eerder vrolijk wakker dan de rest van haar familie. Ze brengt tijd door met de Heer, begint aan een van haar vele ladingen wasgoed en voltooit haar dagelijkse oefeningsroutine met een glimlach op haar gezicht. Ze doucht snel en maakt zich klaar voor de dag voordat ze een warm ontbijt kookt voor haar gelukkige gezin terwijl ze een jurk, hakken en een parelketting draagt. Ward, haar man, complimenteert haar fijne kookkunsten en het nieuwste succesvolle Pinterest-recept, grijpt zijn aktetas en kust zijn goedgekapte vrouw gedag voordat hij de deur uit gaat om te werken. Hun kinderen (meer dan alleen Wally en The Beaver omdat dit een thuisonderwijsgezin is) voltooien hun ochtendklusjes snel en efficiënt zonder te klagen en wennen snel aan hun schooldagroutine. Ze leren veel meer dan andere kinderen van hun leeftijd: Peter, de oudste, is de eerste veertienjarige in hun thuisschoolgroep die Grieks beheerst; Mary, de volgende in de rij, modelleert de meest recente jurk die ze zelf heeft ontworpen en genaaid; John, die binnenkort tien wordt, probeert de naam te bepalen van zijn nieuwste compositie voor hun familiekwartet; en Susie knijpt haar zes jaar oude handen rond haar werkboek, verlangend om nog eens tien pagina's te voltooien. June droogt haar handen, bewondert haar smetteloze keuken en gaat zitten in haar keurig geëtiketteerde en gecontaineriseerde schoolkamer om met haar kinderen aan hun dagelijkse lessen te werken.

Fast forward ongeveer vijf maanden naar januari. Mijn aspiraties om June Cleaver te zijn, zijn volledig gedecimeerd. Allereerst is dat perfecte schema niet zo perfect als de buikgriep één voor één door het gezin raast, of erger nog, het komt in golven - eerst een paar kinderen, dan het volgende paar, dan mama en papa . Het huis, dat zichzelf niet schoonmaakt, lijkt met de minuut rommeliger te worden, omdat gemorste spullen, stapels en rommel strijden om de eerste plaats. Het idee van een warm ontbijt is snel uiteengevallen in het kiezen van je eigen avontuurlijke ontbijtgranen of het maken van een creatie met wat er in de koelkast ligt. Oefening is een droom van wat ooit was en de realiteit van wat niet is. Curriculum dat tijdens de zomer zo perfect leek, werkt gewoon niet. Twee van de kinderen hebben een hekel aan wiskunde en verzetten zich er bij elke gelegenheid tegen. Het 'oh nee'-gevoel duikt telkens weer op als ik me realiseer dat we weer een cruciaal onderdeel van de wetenschappelijke voorraden missen. Ons schrijfcurriculum was een geweldig idee, maar het kost tijd om het zelfs voor de meest gemotiveerde student te laten werken. Bovenop alle academische kwesties is mijn agenda zo vol gegroeid dat ik er tegenop zie om ernaar te kijken. Omdat ik snel uit de hand liep, zijn de platen van mijn verantwoordelijkheden veel groter geworden dan ik aankan.

Het is op dit punt dat het idee om te stoppen begint te flikkeren. Beelden zweven door mijn hoofd: een dag met kinderen op school, het huis vredig perfect, het diner rustig sudderend in de Crock-Pot en ik streef een levenslange carrièreambitie na. De sereniteit van de foto is bijna voelbaar. De mogelijkheid om mijn lading te verminderen, verleidt me naarmate het meer door mijn hoofd flitst. De kinderen hebben een betere leraar nodig. Iemand anders zou dat leesprobleem wel weten op te lossen. Een professional kan zijn academische vaardigheden verbeteren. Ik tel de kansen die ik denk a echt school zou bieden: meer detail in de dagelijkse lessen, vakkennis en natuurlijk quality time met klasgenoten. Ik begin me af te vragen hoe het zit met logistiek; ik kan zeker van deze droom mijn nieuwe werkelijkheid maken.

Ik heb het crisispunt bereikt. Ik ben mijn focus kwijt. Niet alleen dat, ik heb ook een verkeerd beeld gegeven van de mogelijkheden in ons huis door mijn situatie te vergelijken met die van de mensen om me heen of met het klaslokaal van een plaatselijke school. Sterker nog, ik vergelijk het niet eens met de realiteit om me heen. Ik gebruik mijn vertekende percepties om een norm te stellen die voor niemand te halen is. Ik ken persoonlijk niet, althans dat denk ik niet, een perfect gezin met een perfecte thuisschool. Na tien jaar klassikaal lesgeven, weet ik dat er geen onfeilbare leraar is met de ideale klas. In feite is de onmogelijkheid van zo'n gedachte duidelijk om me heen. Ik leef in een onvolmaakte wereld vol onvolmaakte mensen.

Vele jaren geleden had ik een sweatshirt met daarop het Chinese karakter crisis. Het karakter is eigenlijk afgeleid van twee symbolen: Gevaar En mogelijkheid. Als ik me op een crisispunt in mijn leven bevind, is het belangrijk voor mij om beide aspecten te erkennen. Gevaar is aanwezig. Het doemt donker op, op de loer voor een rijpe gelegenheid om mij te beroven. De wervelwind van gevaar en de bijbehorende Dodelijke Ds, probeert me te verblinden voor kansen die eraan komen.

Ontevredenheid kan een primaire bron van gevaar in mijn leven zijn. Als ik me concentreer op wat ik niet heb in plaats van op wat ik wel heb, kan ik snel merken dat ik wegglijd in de poel van ontevredenheid. Webster definieert ontevredenheid als "de toestand van ontevreden zijn met iemands leven of situatie." Vergelijking is een snelle methode om in deze val te trappen. Als ik mijn thuisonderwijs of moederschap of wat dan ook probeer te vergelijken met dat van iemand anders, concentreer ik me niet langer op wat God speciaal voor mij heeft gepland. In plaats daarvan doe ik wat hij bevolen heeft: begeren. Als ik begeer of sterk verlang naar iets dat iemand anders heeft, voed ik mijn ontevredenheid. Door andere onderwijsmogelijkheden als ideaal te beschouwen en de mijne daar ver onder, versterk ik ontevredenheid.

Twijfel volgt plichtsgetrouw ontevredenheid. Als dingen niet gaan zoals ik had gepland, kan ik twijfelen aan mijn lesgeven en ouderschap. Het belangrijkste is dat ik kan twijfelen aan mijn roeping. Mijn man en ik kozen niet voor thuisonderwijs als een ontsnapping aan een meer traditionele schoolervaring. We hebben ervoor gekozen omdat we weten dat God deze mogelijkheid heeft geboden als de beste optie voor onze kinderen. We zijn geroepen om hen niet alleen academische onderwerpen te onderwijzen, maar onderwerpen van het hart. Het is onze taak om ze tot discipelen te maken om meer op Jezus te gaan lijken, om ze op te voeden in zijn Woord en om het goede voorbeeld te geven. Als leider van ons huis effent mijn man de weg in deze gebieden. Het is mijn taak om onze kinderen te blijven ontwikkelen en op te leiden in de richting waarin ze moeten gaan.

Afleiding is een vastberaden lasteraar. Hoewel ik heb geleerd nee te zeggen tegen veel goede activiteiten, heb ik dit concept nog steeds niet onder de knie. Het is gemakkelijker om tijdelijke uitnodigingen of verantwoordelijkheden af te wijzen die meer tijd vergen dan ons gezin zich kan veroorloven, dan om posities op te geven die mij persoonlijke voldoening of plezier kunnen schenken. Ik suggereer absoluut niet dat ik niet betrokken zou moeten zijn bij de kerk, een andere bediening of zelfs een werksituatie. In plaats daarvan geloof ik dat ik regelmatig mijn prioriteiten moet onderzoeken en op de juiste manier voor de Heer en in overeenstemming met mijn man moet bepalen of ze op elkaar zijn afgestemd op een manier die ons gezin zegent en niet hindert.

Dynamisch afronden van de Dodelijke Ds met de meeste kracht van allemaal, is wanhoop. Wanneer het leven overweldigend wordt, gaandeweg een burn-out passeert en eindigt bij uitputting, moet er iets veranderen. Wanhoop kent geen genade. Het is zonder hoop, dromen of toekomst. Wanhoop kijkt naar binnen naar de mislukkingen, frustraties en fouten die elke glimp van de werkelijkheid uitwissen. Wanhoop is gevuld met "Ik zou" niet "Ik kies ervoor". De depressie van Despair steelt mijn energie, passie en visie. Als ik een moment van wanhoop heb bereikt, is er maar één optie: wanhoop.

Wanhoop is een vermomde kans. Het komt in de vorm van zinloosheid; toch kan het overgaan in een fontein van geloof. Als ik aan het einde ben van wat ik kan doen, of het nu in de vorm van lesgeven, plannen, schoonmaken, leidinggeven of echtgenote is, bereik ik een cruciaal punt waarop ik aan mezelf moet sterven en op God moet vertrouwen. Vroeger begreep ik dit concept niet goed, maar naarmate de tijd vordert, denk ik dat persoonlijke toepassing me heeft geholpen het in een nieuw licht te begrijpen. Naarmate ik aan mezelf sterf en mijn dromen en verlangens overgeef, ben ik beter in staat en bereid om te zoeken naar wat de Heer voor mij heeft gepland. Dit betekent niet dat ik geen aspiraties of persoonlijke hoop voor de toekomst kan hebben. Het tegendeel is waar. Ik ben in staat mijn greep op de dingen die ik met al mijn kracht vasthield los te laten en mijn prioriteiten weer in de juiste volgorde te zetten. Ik ben in staat afstand te doen van mijn grandioze ideeën over perfectie en prestatie. Ik ben in staat om de vreselijk onrealistische verwachtingen los te laten die ik mezelf herhaaldelijk heb opgestapeld. Ik kan mijn kinderen zien met Gods ogen. Ik kan loslaten of de vermenigvuldigingsfeiten dit jaar volledig uit het hoofd worden geleerd. Het wetenschappelijke experiment kan wachten. Nu kan ik glimlachen en genieten van de christelijke kwaliteiten die ik voor me zie ontwikkelen. Ik kan tijd besteden aan verwondering over Gods schepping en die momenten delen met mijn kinderen. Ik kan zelfs mijn perfect geplande lessen opgeven voor een spontane excursie of activiteit. Wat ik dacht dat een last was, wordt mooi.

Kansen brengen mij mogelijkheden, openingen en opties. Het biedt hoop voor zowel vandaag als de toekomst. Kansen stellen me in staat vreugde te vinden, vrede te ervaren en liefde te tonen. De buikgriep zal nog wel zijn intrede doen. Wasgoed zal zich blijven vermenigvuldigen. Ik denk niet dat ik ooit een ochtendmens zal worden. Maar als ik de Heer toesta de gelegenheid te gebruiken om mij te veranderen, zal ik beter in staat zijn om het karakter van Jezus naar mijn man, kinderen en anderen te weerspiegelen.