Je kunt het alleen

Sinds mijn dochter, Olivia, vijf jaar geleden werd geboren, wist ik dat ik haar dolgraag thuisonderwijs wilde geven. Ik was gekrenkt door de beschikbare opties in mijn plaatselijke schoolsysteem, en de veiligheid van mijn dochter was mijn grootste zorg. Toen ik het eenmaal geregeld had om thuis te werken, begon ik ijverig materiaal te verzamelen, zodat ik haar basisvakken voor de kleuterschool vanuit huis kon onderwijzen. Veel mensen stelden vragen als: "Waarom zit ze niet op de kleuterschool?" "Hoe zal ze worden gesocialiseerd?" "Hoe weet je wat je haar moet leren?" Ik pakte elke vraag aan, gewapend met de kennis die ik had opgedaan uit onderzoek naar thuisonderwijs. Ik ving een lichte zij-oog of "Oh, oke" reactie van velen op. Toch ging ik verder en werkte ik aan het vinden van online materiaal, het kopen van werkboeken en ander herkenbaar materiaal van lokale winkels en Amazon. Ik bracht elke dag door met het samenstellen van lessen en bracht uren door op de grond terwijl ze haar kleuren, cijfers en vormen leerde. Er zijn drie jaar verstreken sinds ik met dat proces begon, en tot op de dag van vandaag krijg ik nog steeds een "Oh, oké" antwoord als ik zeg dat we haar thuisonderwijs geven. De druk neemt toe naarmate ze de leeftijd bereikt om naar de kleuterschool te gaan, en hoewel ze weten dat ik haar al drie jaar thuisonderwijs geef, krijg ik nog steeds hetzelfde antwoord: "Waar schrijf je haar in op school?"

De thuisonderwijsgemeenschap is ninja-heimelijk in mijn geboorteplaats en er zijn geen bekende groepen die samenkomen om elkaar te ondersteunen. Ik merk dat ik naar andere steden reis als ik met andere homeschoolers wil werken. Ik voel me vaak vrij alleen in dit proces. Het hebben van één kind maakt het ook een uitdaging. Ik moet harder werken om activiteiten en lessen te vinden die ze kan bijwonen, zodat ze tijd met andere kinderen kan doorbrengen en nieuwe relaties kan aangaan. Het smeden van dit pad is soms moeilijk en meedogenloos. Maar als ik me verloren voel, kijk ik hoe snel ze leert. Ik herinner me dat ze viool speelt sinds haar tweede en piano sinds haar vierde. Ik herinner me dat ze al aan het lezen is en dat haar perceptie van de wereld met sprongen vooruit gaat. Ze is beleefd, onderhoudend, betrokken en komisch. Dit zijn allemaal eigenschappen die we hebben gekoesterd tijdens het thuisonderwijs. Ik zie het voordeel dat ze heeft als ze haar moeder midden op de dag kan knuffelen. Ik zie de voordelen van het maken van een schema dat het beste werkt voor haar groei en intellectuele ontwikkeling. Ik zie de zegen in de mogelijkheid om overdag uitstapjes te maken, alleen wij tweeën, of met een paar vrienden, om een museum te bezoeken en praktijkgericht leren te oefenen.

Mijn verhaal is er gewoon een van hoop voor degenen die dit thuisonderwijsavontuur alleen lopen. Ik zeg je, blijf proberen, blijf zoeken, blijf geloven dat je het juiste doet voor jou en je kind. Geef niet op als je je alleen voelt. Blijf zoeken naar die activiteiten, lessen en mensen die dezelfde overtuigingen delen. Er is een einddoel dat je in de gaten moet houden. Onze huidige omstandigheden kunnen ons vaak voor de gek houden door te geloven dat er geen vooruitgang is. Velen zouden het geweldig vinden om hun kinderen thuis les te kunnen geven, maar zijn simpelweg niet in staat. Ik zeg u, blijf sterk in uw visie op intellectuele, spirituele en emotionele groei voor uw kinderen. Zelfs in tijden dat je het pad alleen moet bewandelen, blijf doorgaan.

​