Als uw kind een handicap heeft, vergeet dan het doel niet

Afgestudeerd 2021/Sandra Volkeren

Mijn tiener met dyslexie begon als homeschooler, ging een paar jaar naar de openbare school en is voor de middelbare school weer thuisonderwijs gaan geven. In de beginjaren was het gemakkelijk om de benchmarks en mijlpalen te negeren en te werken in een tempo dat bij hem en zijn behoeften paste. Mijn doel was om hem te helpen van lezen te houden, en dat betekende dat ik hem niet onder druk zette of te hoge verwachtingen had. We deden de dingen in zijn tempo en volgden het plezier, waarbij we hele eenheden creëerden rond boeken waarin hij geïnteresseerd was.

Maar nu voelt het anders. We houden de werkelijke cijfers bij voor zijn cijferlijst en zorgen ervoor dat hij klaar is voor wat zijn stappen na de middelbare school ook zullen zijn. We kunnen het plezier niet op dezelfde manier volgen of veel meer tijd besteden aan de dingen waar we allebei het meest van genieten. We moeten het allemaal doen. En we moeten het goed doen. In dit nieuwe seizoen merk ik dat ik zo gefocust ben op zijn cijfers en fouten, dat ik vergeet aandacht te schenken aan wat echt belangrijk is: zijn karakter.

Zijn karakter is de Waarom achter onze beslissing om überhaupt thuisonderwijs te geven. Zal hij perfecte cijfers halen? Nee. Maar dat is niet de beste vraag om te stellen. In plaats daarvan moet ik vragen hoe we zijn arbeidsethos, zijn onafhankelijkheid, zijn onderzoeksvaardigheden, zijn veerkracht, zijn zelfvertrouwen om nieuwe en moeilijke dingen te proberen, en zijn doorzettingsvermogen ontwikkelen. Die levensvaardigheden – die karaktereigenschappen – zullen hem zijn hele leven meer helpen dan perfecte algebra-opdrachten in de negende klas.

Als u, net als ik, nog steeds moeite heeft met het meten van het succes van uw kind als leerling op de thuisschool, vooral als u een kind heeft met een speciale behoefte of een leerstoornis, wil ik u hiermee aanmoedigen: het gaat niet om wat onze kinderen doen. zijn aan het verwezenlijken; het gaat om wie zij worden.

Als hij de middelbare school achter zich laat en het pad volgt dat voor hem bedoeld is, wil ik dat de herinneringen aan onze tijd samen hem herinneren aan onze liefde en zorg voor hem en niet aan onze nadruk op wat hij wel of niet deed. Ik wil dat hij zich herinnert dat we nog een kwartier aan tafel hebben gezeten, niet om het perfect te doen, maar om te beseffen hoe belangrijk het is om het te blijven proberen als je met een probleem wordt geconfronteerd. Ik wil dat hij mijn proefleescijfers niet beschouwt als een standaard voor perfectie, maar als een aanmoediging om de kracht van woorden en duidelijke communicatie te onthouden. Ik wil niet dat deze middelbare schooljaren ons het plezier doen vergeten dat we hadden in onze eerste jaren van thuisonderwijs.

Ik ben zo dankbaar voor onze thuisonderwijstijd samen in deze belangrijke fase van zijn ontwikkeling. En ik bid dat ik, net als zijn leraar en zijn moeder, mijn prioriteiten tijdens deze belangrijke middelbare schooljaren duidelijk kan houden. Elke dag is een nieuwe kans om de kwaliteiten van de man die hij zal zijn te zien in de kansen die hij nu heeft. Wie hij wordt is werkelijk belangrijker dan wat hij bereikt, en dat zal hem als volwassene beter van pas komen dan zelfs de cijfers op zijn cijferlijst.

Sandra Peoples is de vrouw van een predikant en moeder die thuisonderwijs geeft. Zij is de auteur van Onverwachte zegeningen: de geneugten en mogelijkheden van het leven in een gezin met speciale behoeften en de presentator van de podcast Zelfzorg en Zielszorg voor de Mantelzorger.

​