Verlies de herinneringen niet

Ik herinner me de eerste keer dat Alonzo begon te lopen. We waren op bezoek bij vrienden in Dallas, Texas. Hij liep al een aantal weken rond tafels, stoelen en alles waar hij zich aan kon vasthouden. Hoewel dit de enige keer was dat ik de woonkamer van deze vriend heb gezien, herinner ik me er alles van: de manier waarop het meubilair stond, het exacte uiterlijk van de salontafel, zelfs waar iedereen zat. We zaten net te praten toen Alonzo bij de rand van de salontafel kwam. Maar in plaats van een bocht te nemen zoals hij gewoonlijk deed, ging hij rechtdoor, vier stappen rechtdoor, richting de knie van mijn vrouw. Lisa en ik werden gek. "Heb je dat gezien?" "Ja heb ik gedaan." ‘Goede Alonzo…’ Ik weet zeker dat ik dit zal onthouden tot de dag dat ik sterf.

Dit is een van de vele herinneringen die ik heb aan het zien hoe mijn kinderen groeien, leren, nieuwe dingen proberen en zichzelf uitdagen. Ik moet toegeven dat dit enkele van de beste herinneringen zijn die ik in mijn leven heb: de eerste keer dat Alice ging fietsen zonder zijwieltjes, de eerste keer dat Alaina een gebed uitsprak, de eerste keer dat Allen de computer gebruikte... Er zijn weinig grotere vreugden die een ouder kan ervaren dan het zien opgroeien van hun kinderen.

Ik heb maar één kans om mijn kinderen te zien opgroeien. Om heel eerlijk te zijn, wil ik niet dat een school die een paar straten verderop ligt, deze vreugde ervaart. Het zou de mijne moeten zijn. Verder betwijfel ik ernstig of een leraar uit de tweede klas met dertig leerlingen in een klas het leuk zou vinden om mijn kinderen bijna net zoveel te zien leren als ik. Ik zal niet toestaan dat scholen mij beroven van ervaringen zoals die van een paar weken geleden, toen we daarnaast les gaven over plaatswaarde. Ik leerde het concept eerst met behulp van een telraam, en daarna liet ik Alonzo zien hoe het werkte ‘op papier’. Ik legde hem een bijzonder moeilijk probleem voor, en hij loste het op. Toen vroeg ik: “Weet je het zeker?” Hij rende snel naar de tafel, pakte het telraam, 'controleerde zijn wiskunde' en zei toen: 'Ja papa, ik weet het zeker.' Die ervaring, en duizend soortgelijke ervaringen, zijn van mij om naar te kijken, ervan te genieten, te onthouden en te koesteren. Ik voel me verdrietig voor de miljoenen ouders die dit soort ervaringen elke dag weggeven aan de schoolgebouwen.

James Muncy is hoogleraar marketing aan de Valdosta State University in Valdosta, Georgia. Hij is tevens uitvoerend directeur van de Association for Consumer Research; 's werelds grootste vereniging gewijd aan wetenschappelijk consumentenonderzoek. Zijn vrouw, Lisa, en hij zijn voorzitters van de Valdosta Vereniging Thuisonderwijs uit de regio. Ze geven thuisonderwijs aan vier kinderen in de leeftijd van 13, 11, 9 en 7 jaar. Alle zes leden van de Muncy-familie hebben onlangs hun Black Belts ontvangen in Songham Tae Kwon Do.