Help me, ik zit vast

Soms is het moeilijk toe te geven dat we misschien hulp nodig hebben bij onze thuisschool. Het is begrijpelijk dat we overweldigd kunnen worden door een curriculumkeuze, lesplannen, behoefte aan organisatie, thuisonderwijs zelf of de motivatie om les te willen geven. Het is in moeilijke tijden als deze dat we om hulp moeten vragen. Te vaak voelen we als homeschool-ouders de druk om te meten met andere home-opvoeders waarvan we denken dat ze alles voor elkaar hebben, dus vragen we niet om hulp. We werken koppig of volhardend om onze eigen oplossing te vinden; en we blijven zinken, mogelijk boven ons hoofd naar binnen voordat we ons uitstrekken. Dit doet me denken aan een ervaring die ik had, gerelateerd aan deze observatie. Het leek een heel eenvoudig plan, maar uiteindelijk begon ik vast te lopen en nam ik mijn geweldige idee mee!

We studeerden een blok biologie en ik besloot ten volle te profiteren van het feit dat ons huis aan een meer lag. Omdat we net een gloednieuwe microscoop hadden gekocht, besloot ik mijn kinderen een nieuwe ervaring te geven door een klein beetje leven in de vijver te zien en een geweldig wezen genaamd de amoebe. Ik legde hen dit allemaal uit terwijl ik de rubberen visserslaarzen van mijn man aantrok. Ik wist niet dat dit fout nummer één was. De laarzen waren veel te groot. Toen ik eenmaal klaar was, liep ik naar de achtertuin met zes lachende, schreeuwende en zeer opgewonden kinderen die voor me uit renden. "Kijk," dacht ik bij mezelf, "ik wist dat ik biologie leuk kon maken!" Nadat ik de kinderen nog een laatste, bemoedigende waarschuwing had gegeven: "Blijf aan de oever", waadde ik het meer in, met een specimenpot in de hand, terwijl ik me voorstelde welke impact dit soort praktijkexperimenten zou hebben op hun leerproces en mogelijk hun toekomstige carrièrekeuzes. . Toen gebeurde het. Toen ik mijn derde stap in het water zette, voelde ik dat mijn ene voet net iets dieper wegzakte dan de andere. Ik herstelde me snel, om niet halsoverkop in het troebele meer te duiken. Ik zat in de problemen. Toen ik probeerde mijn linkervoet gelijk met mijn rechtervoet te brengen, voelde ik mijn voet uit de laars komen, dus duwde ik mijn voet terug in de laars om te proberen hem weer stevig aan te trekken. Als ik mijn voet terug in de laars probeerde te duwen, zakte die alleen maar dieper in de modder. Dit was fout nummer twee. Nog steeds onverschrokken besloot ik om op mijn rechtervoet te draaien en deze gelijkmatig met de linker te plaatsen en een andere kant op te gaan. Maar het mocht niet baten, want ook de rechtervoet gleed uit die laars. Tot mijn schrik zaten de grote laarzen van mijn man vast in de modder, en met een manoeuvre in beide richtingen voelde ik mezelf wegzinken. Terwijl ik probeerde kalm te blijven en er cool uit te zien, besefte ik dat de kinderen elke beweging van mij nauwlettend in de gaten hielden. Ik probeerde een actieplan te bedenken waarbij ik niet tegen mijn man schreeuwde. Ik kon er geen bedenken. Mijn voeten gingen nergens heen, hoe strak ik mijn tenen ook kromde om te proberen de grote laarzen op te tillen. Dus nu, niet zo kalm, schreeuwde ik: "Ga je vader halen en zeg hem dat ik in het meer ben, vast in de modder." Drie kinderen haastten zich om als eerste de boodschap over te brengen, en drie bleven om te vragen of ik wilde dat ze binnenkwamen om te helpen. Helaas werd de rustige leeromgeving die ik voor ogen had al snel chaotisch. Ik zag het gezicht van mijn man toen hij de deur uit rende en wist meteen dat de boodschap die hij had gekregen misschien wat dramatischer was dan nodig was. De hond blafte door alle commotie, de drie kinderen die trouw aan de oever waren gebleven, schreeuwden nu naar hun vader om 'op te schieten' en mij te redden. Ik had hulp nodig!

En jij? Stuur je je eigen noodkreet of zak je langzaam weg? Weerklinken de geluiden overal om je heen zo hard dat je het gevoel hebt dat de wereld op je af komt? Schreeuwen de kinderen vaker wel dan niet? Is het tijd om hulp in te roepen? Het is beschikbaar. Je hoeft niet verder te zinken. Ook jij kunt uit het troebele, modderige water worden getrokken. De Grote Redder hoort je kreet. Hij is bij je en Hij heeft mensen in je leven geplaatst om je te helpen. Voor mij was het die dag mijn man.

Wat een zegen was mijn man. Hij was inderdaad die dag, mijn held. Je hebt helden overal om je heen, in steungroepen, onder je vrienden, je echtgenoten en vele anderen. Als u merkt dat u wegzinkt onder de stress van het onderwijzen en trainen van uw kinderen, moet u om hulp roepen. Het pleidooi kan voorkomen dat je vast komt te zitten.