Brown familie adoptie verhaal

Adoptie maakt deel uit van Gods plan voor de mensheid, zoals de apostel Paulus optekende in Romeinen 8:15: "Want u hebt niet de geest van slavernij ontvangen om terug te vallen in angst, maar u hebt de geest van adoptie ontvangen als zonen, door wie wij huilen , 'Abba! Vader!'"

Ons gezin begreep niet altijd volledig wat adoptie voor God betekent. Het moet ook gezegd worden dat we in het begin van ons huwelijk het bevel dat aan Adam en Eva en aan Noach werd gegeven om vruchtbaar te zijn en zich te vermenigvuldigen, echt niet serieus namen. God wil ons allemaal op vele manieren gebruiken om zijn eeuwige koninkrijk op te bouwen. We zijn opgegroeid in de American Dream-samenleving, waar zovelen het idee om meer dan twee kinderen te krijgen uit hun hoofd hebben geduwd. Velen zeggen: "We zouden ons nooit meer dan twee kinderen kunnen veroorloven of meer dan twee naar de universiteit kunnen sturen." Dit was ook onze filosofie. God liet ons ongeveer tien jaar na ons huwelijk zien dat deze zienswijze helemaal niet schriftuurlijk was, ook al beschouwden we onszelf als vaste volgelingen van Christus.

Door een reeks gebeurtenissen (miskraam en onvermogen om meer kinderen te krijgen) opende God onze ogen voor de mogelijkheid van adoptie. Een factor was een radioprogramma dat Pam hoorde over 'Focus on the Family', over de miljoenen kinderen in de wereld in weeshuizen. Ze voelde zich specifiek geroepen tot adoptie in het buitenland (meer specifiek China), dus ze bad ervoor en vertelde het me een aantal maanden niet. Toen ze uiteindelijk deze leiding bekende, stond ik ervoor open, maar ik was niet zeker van de kosten en het werk dat ermee gemoeid was. Interessant is dat onze oudste dochter, Katy, die toen ongeveer negen jaar oud was, tegelijkertijd met ons begon te praten over adoptie. Ze vertelde ons dat ze droomde over het duwen van een zus in onze achtertuinschommel, maar "ze lijkt niet op ons." Katy zei: "Ze is Aziatisch." Pam en ik hadden absoluut niets gezegd tegen onze twee biologische kinderen, Katy en Kandace (toen zes jaar oud).

Ten slotte vertelden we onze dochters dat we zes maanden zouden bidden over dit adoptiegedoe en zien wat de Heer tegen ons zei. Gedurende die tijd woonden we een seminar van het America World Adoption Agency (AWAA) bij in Charlotte. Nadat ik er vijf minuten was, was ik overtuigd. Voordat iemand zelfs maar opstond om iets te zeggen, zag ik het een klein twee- of driejarig Chinees meisje rent naar haar Amerikaanse vader en zegt: "Papa." Dat deed het! En zo begon de reis. Na $ 25.000 aan vergoedingen en kosten, stapels papierwerk (30 cm dik) en ongeveer een jaar werk, vlogen we naar China om ons kleine meisje te adopteren. We bleven twee weken in China en uiteindelijk kregen we halverwege de reis een klein meisje van achtentwintig pond met mollige wangen, genaamd Fu Mei Xue. We noemden haar Clara. Ze huilde twee dagen achter elkaar! Maar we realiseerden ons eindelijk dat ze de hotelkamer niet leuk vond. Toen we haar eenmaal in het openbaar hadden vrijgelaten, was ze een heel ander kind. Tot op de dag van vandaag houdt ze ervan om onder de mensen te zijn.

We dachten dat onze adoptiereis voltooid was, maar God had (zoals vaak) andere plannen. God plaatste het in ons hart om opnieuw te adopteren. Deze keer voelden we ons genoodzaakt om een kind met speciale behoeften uit China te adopteren. Deze kinderen worden genoemd speciale behoeften omdat ze gezondheidsproblemen kunnen hebben, variërend van verschillende soorten geboorteafwijkingen, geknuppelde voeten, gehoor- / zichtproblemen, hartproblemen, ontbrekende ledematen, enz. Oorspronkelijk dachten we dat er een ander meisje in het verschiet lag. Toch leidde God ons naar een kleine jongen met twee knuppelvoeten. Hij was drie en een half jaar oud en ons werd verteld dat de Chinezen niet zouden betalen om zijn voeten te laten reconstrueren. Zijn weeshuis was te arm voor zo'n uitgave. Hij zou worden gedegradeerd tot een leven van pannenhandel in de straten van zijn stad in de provincie Henan vanwege zijn onvermogen om goed te lopen. Dit brak ons hart en we werden verliefd op hem. Na iets meer dan een jaar papierwerk en ongeveer $22.000 waren we weer klaar om te reizen.

Dus na nog een reis van twee weken naar China kreeg de familie Brown nog een kind. Zijn naam was Dang Qing Bin. We noemden hem Andrew David Brown. Op 12 maart 2013 onderging hij zijn derde en laatste operatie om zijn geknuppelde voeten te herstellen.

Hij kan lopen, rennen, springen en spelen zoals elk ander kind. Clara en Andrew verschillen slechts twee weken in leeftijd. Beiden worden dit voorjaar acht jaar. Zeggen dat onze familie gezegend is door deze twee kinderen, zou de grootste understatement zijn die de mens kent. Zonder twijfel is adoptie de grootste vreugde die ons gezin ooit heeft gekend (buiten redding in Christus).

Er zijn miljoenen weeskinderen over de hele wereld die een thuis nodig hebben. Er zijn lijsten met speciale behoeften waarop honderden kinderen wachten om geadopteerd te worden. Heb je een hart vol liefde om te geven? Hecht je waarde aan het leven? Adoptie is een manier om het geschenk van te geven familie aan een kind en om het geschenk van het modelleren van onvoorwaardelijke liefde aan je biologische kinderen te geven (ze zullen ook voor altijd veranderd zijn). God zorgde voor het geld voor ons gezin. Als predikant verdiende ik niet het inkomen om bijna $50.000 te kunnen uitgeven aan adoptiegelden voor twee kinderen. Maar God voorzag door onze familie, kerk, vrienden en zelfs vreemden. Er is gezegd: "Waartoe God je ook roept, Hij voorziet." Amen dat!

We weten dat God ons in zijn gezin opneemt als we de naam van zijn Zoon aanroepen. We weten dat we daardoor mede-erfgenamen van Christus worden. Toch kunnen we de naam van die transactie gemakkelijk vergeten. Het heet adoptie. Geweldige gedachte, nietwaar?