Thuisonderwijs — Waarom doe ik het?

Lente 2022/Cheryl Carter

Door de jaren heen zijn mijn opvattingen over thuisonderwijs geëvolueerd. Ik dacht altijd dat ik het deed als alternatief voor school; nu zie ik thuisonderwijs als een levensstijl van leren. Ik was geobsedeerd door het vinden van het juiste leerboek of de juiste methode. Toch concurreerde ik op subtiele wijze met traditionele scholen, zowel particulier als openbaar. Deze mentaliteit zorgde ervoor dat ik op zoek ging naar een curriculum en gek geld uitgaf om die academische voorsprong te krijgen. Op zichzelf is er niets mis met het nastreven van uitmuntend onderwijs, omdat we het beste voor onze kinderen willen, maar we moeten onszelf dwingen te stoppen en enkele moeilijke vragen te stellen.

Vragen dwingen ons tot nadenken. De kinderen in mijn thuisschoolcoöperatie weten dat een van mijn ergernissen is dat je niet mag zeggen: 'Ik weet het niet', want als je dat zegt, stop je met denken en geef je jezelf onbewust toestemming om onwetend te zijn. Klinkt dat hard? Het was niet mijn bedoeling om zo hard te zijn, maar zoals mijn voormalige predikant altijd zei: “Je moet harder aan jezelf werken dan wie dan ook.” Ik vraag mezelf vaak af: "Waarom geef ik thuisonderwijs?" Winnaars van spellingbijen, afgestudeerden van de Ivy League en finalisten van wetenschapsbeurzen motiveren mij niet noodzakelijkerwijs op dagen dat mijn dochter klaagt over het saaie boek dat ze moet lezen of op ochtenden waarop ik mijn zoon niet kan uitleggen hoe binominale getallen op vier verschillende manieren moeten worden vermenigvuldigd. Die winnaars helpen mij niet op middagen als de Slag om Bunker Hill bij mij thuis in volle gang is, alleen maar omdat iemand zijn computertijd heeft overschreden.

Ik stel mezelf deze vraag niet alleen als ik slechte dagen heb met de kinderen of als ik uitdagende onderwerpen heb om les te geven, maar ook als mijn werkende vrienden bellen en me vertellen over hun geweldige vakanties, vakantiebonussen of nieuwe huizen. Ik worstel niet met mijn beslissing om thuisonderwijs te geven, maar met mijn vastberadenheid om zo vastberaden te zijn in die beslissing, dat ik geen ander alternatief zal overwegen. Nu mijn zoon op de middelbare school zit, beginnen de familieleden opnieuw te vragen waarom ik hem thuisonderwijs geef. Ik denk dat ze hoopten dat deze fase van thuisblijvende moeders voorbij zou gaan, maar aangezien deze al vijftien jaar aansleept, greep ze waarschijnlijk naar de druppel dat de kinderen misschien – heel misschien – naar een institutionele middelbare school zouden gaan.

Ik geef thuisonderwijs omdat het voor ons een levensstijl is geworden. Mijn kinderen willen Frans leren, niet om voor een examen te slagen, maar om met vrienden te praten, het buitenland te bezoeken en zendingswerk te doen. Mijn zoon wordt steeds bedrevener in webdesign, niet om een vaag krediet te vervullen zodat hij van de middelbare school kan worden vrijgelaten, maar omdat hij het echt in het echte leven wil gebruiken. Ik geef thuisonderwijs omdat mijn negenjarige zo veel kan lezen, en ze een saai boek kan onderscheiden van een boek dat de moeite waard is om te lezen. Ik geef thuisonderwijs omdat mijn zoon kan bepalen hoe hij binominale getallen zou vermenigvuldigen en welke methode voor hem het beste werkt, en zelfs een combinatie van de methoden kan ontdekken die voor hem werken. Als ik naar mijn kinderen kijk, weet ik dat ze zijn wie ze zijn, omdat Derek en ik ze de vrijheid hebben gegeven om nee te zeggen tegen het verstikte leren uit de leerboeken. Dat wil niet zeggen dat we geen leerboeken gebruiken, maar we werken er hard aan om het onderwijs voor onze kinderen te personaliseren, ongeacht welke methode we gebruiken.

Hoe kun je de glans in de ogen van je zoon verklaren als hij zegt: "Mam, ik heb het gekregen nadat ik een aantal moeilijke meetkundige bewijzen had doorgenomen."? Hoe verklaar je de vreugde die je voelt als je negenjarige dochter zegt: ‘Mam, dat was een afleidingsmanoeuvre’, terwijl ze naar een presidentieel debat kijkt. Dat zijn de redenen waarom ik thuisonderwijs geef, en het is moeilijk onder woorden te brengen. De voordelen van thuisonderwijs zijn zo ervaringsgericht dat we, in wanhoop om begrepen te worden, vaak vasthouden aan spellingswinnaars, afgestudeerden en succesvolle zakenmensen, maar daar gaat het niet om.

Thuisonderwijs maakt ons gelukkig in het heden. Het dient ons in het nu, en dat is voor de meeste mensen een moeilijk concept. De nu is waar kinderen wonen. Ze willen liefde nu. Ze hebben onze aandacht nodig nu. Nu wordt niet noodzakelijkerwijs in onze westerse termen begrepen, omdat we altijd doelen stellen, sneller bewegen, ladders beklimmen en nieuw terrein veroveren. Sommigen van ons genieten nauwelijks van vandaag omdat we aan morgen denken. Een van mijn favoriete toneelstukken is Onze stad van Thornton Wilder. Er is een scène waarin Becky, de hoofdpersoon, is overleden en haar wens krijgt om terug te gaan om een verjaardag opnieuw te beleven. Ze merkt op dat de volwassenen in haar leven zo in beslag werden genomen door het feest dat ze geen relatie met haar hadden. Hoevelen van ons gaan zo op in het doen van dingen voor onze kinderen dat we de kans missen om ervan te genieten?

Ik suggereer niet dat thuisonderwijsouders immuun zijn voor deze zonde, maar ik denk wel dat we ons meer bewust zijn van de gevaren van fysiek aanwezig zijn, maar niet aanwezig zijn. Als ik de meeste mensen help met het organiseren van hun leven, en hen wordt gevraagd doelen op te geven, hebben die doelen over het algemeen betrekking op dingen die ze in de toekomst willen doen, maar thuisonderwijsmoeders willen altijd hun tijd organiseren en beheren voor de toekomst. nu. Daarom vermoedde ik een heel eenvoudige samenvatting als mensen ons vragen waarom we thuisonderwijs geven. Ik glimlach terwijl ik nadenk over alle voordelen, maar ze zijn niet per se op zoek naar begrip, dus ik zeg alleen dat dit nu de juiste keuze voor ons is. En het zal morgen en overmorgen, en over tien jaar, de juiste keuze zijn voor ons.