Thuisonderwijs door geweld, angst of geloof?

Lente 2022/Rachael Carman

Zesentwintig jaar, zo lang is het geleden dat we aan deze reis begonnen. En in mei passeren we de finish. We zullen onze jongste afstuderen. In het begin leek het alsof we nooit als oudste zouden afstuderen, maar ergens halverwege versnelde de tijd en is het einde in zicht. Ik kan het niet geloven. Al die ervaren moeders die me zeiden dat ik van elk moment moest genieten omdat het zo snel zou gaan, hadden gelijk. Ik geloofde ze niet toen ik zeven onder de dertien had. In die tijd was het alsof onze dagen in slow-mo waren. De dagen en weken duurden zo lang; de voortgang ging langzaam, de klusjes waren eindeloos en het spreekwoordelijke licht aan het einde van de tunnel was uit het zicht.

We begonnen deze reis door een reeks omstandigheden die we nooit zouden hebben gekozen. Dertien dagen in het kleuterjaar van ons eerste kind bevonden we ons in een verontrustende situatie. We dachten dat we alles goed hadden gedaan. We hadden een huis in de beste wijk gekocht en waren naar de ontmoet de leraar Oriëntatievergadering. Maar het systeem heeft ons in de steek gelaten. Om een lang verhaal kort te maken: aan het einde van de eerste schooldag werd onze zoon niet in een schoolbus gezet. En op de tweede dag werd hij in de verkeerde schoolbus gezet. Hij had een label op zijn shirt gespeld met daarop ‘Bus 809’ gedrukt, zoals voorgeschreven door de school. We hadden alles gedaan wat ons werd opgedragen. Als gevolg van deze situatie hebben we het ondenkbare gedaan. We haalden onze oudste zoon van de plaatselijke openbare school.

Kracht
We zijn begonnen met thuisonderwijs omdat we ons gedwongen voelden, net als veel gezinnen die nu beginnen. Misschien ben jij dat. Je wilt niet zo'n grote verplichting aangaan, maar je hebt het gevoel dat je geen keus hebt. Misschien heb je, net als ik, het thuisonderwijs belachelijk gemaakt of bekritiseerd. Ik deed. En ik deed het niet achter hun rug om. Ik deed het met hun gezichten. Tot mijn schaamte zei ik tegen de moeders waarvan ik wist dat ze hun kinderen thuis leerden dat het stom was. Al die jaren later, als ik terugdenk aan wat het beste kan worden omschreven als mijn onwetendheid, wist ik niet één ding over waarom ze deden wat ze deden. Ik heb het niet begrepen. Raad eens wie ik belde toen het moeilijk werd in ons eerste jaar? Ja, diezelfde moeders die ik had bekritiseerd. Ik was de domme geweest. Ze waren zo aardig voor mij. De jaren die volgden waren zowel hobbelig als gezegend. Het is alsof we in een achtbaan hebben gezeten, met af en toe een pauze op de lazy river.

Angst
Misschien merk je dat je uit angst naar thuisonderwijs stapt. U maakt zich zorgen over wat er op de overheidsscholen gebeurt: het pesten, de indoctrinatie, de seksualisering van kinderen. Je hebt ontdekt dat de scholen van vandaag niet dezelfde zijn als de openbare school waar je op zat, laat staan de school waar je ouders op zaten. De onthulling van de toename van antichristelijke invloeden in het leerplan heeft ouders geschokt. De normalisering van anti-Amerikaans, anti-bijbels en anti-gezinsonderwijs, evenals de invloed van negatieve socialisatie in de schoolgangen, tijdens de pauzes en in de kleedkamers, zorgen ervoor dat veel ouders op zoek zijn naar alternatieven voor hun plaatselijke openbare school.

Niemand voelt zich graag gedwongen om iets te doen. En angst als initiële motivator is geen slechte reden om te beginnen, maar kracht noch angst zullen je naar de finish brengen. We voelden beide toen we begonnen, maar wat naar voren kwam toen we doorgingen was veel betekenisvoller en duurzamer: geloof.

Vertrouwen
God maakte daar gebruik van een frustrerende situatie gedwongen ons om deze reis te beginnen, en trok ons naar Hem toe op manieren die we anders zouden hebben vermeden. Voordat ik met thuisonderwijs begon, beperkte ik mezelf tot het doen van alleen de dingen waar ik goed in was. Ik heb deelgenomen en bijgedragen wanneer en alleen als het gemakkelijk voor mij was en ik wist dat ik kon excelleren. Dat wil niet zeggen dat ik niet van een goede uitdaging genoot, maar het betekent wel dat ik mij beperkte tot mijn stuurhut. Ik ben niet ver uit mijn comfortzone gegaan. Thuisonderwijs behoorde niet tot mijn vaardigheden.

Dat was een grote fout. Bij de wandel van het geloof gaat het erom buiten onszelf te treden, Gods hand vast te pakken en met Hem op avontuur te gaan. Dat hebben we ook gedaan toen we begonnen met thuisonderwijs. In plaats van vreugdevol Gods hand vast te nemen, denk ik dat Hij voor mij deed wat ik vroeger deed met mijn eigenzinnige tweejarigen. Hij pakte mijn hand en stond erop dat ik hem volgde. Dus ik deed. Maar net als een tweejarige wilde ik niet volgen. Ben jij ook zo? Ik begrijp het.

Maar hier is de afspraak. Het is het beste avontuur ooit geweest. Ik ben zo blij, zo dankbaar voor Zijn geduld met mij. Ik ben dankbaar voor Zijn voorzienige orkestratie van het gedwongen thuisonderwijs-avontuur, samen met al mijn angst om mijn kinderen totaal in de war te brengen. Ik zou dit pad nooit hebben gekozen, nooit. Dat wist hij. Maar Hij wist ook dat ik wilde groeien in mijn geloof en mijn relatie met Hem. Dus de God van het universum, de Goede Herder, de Heer der heerscharen, de Koning der koningen, mijn Verlosser en mijn God, nam me mee op avontuur: “Hij liet me gaan liggen in groene weiden. Hij leidde mij langs stille wateren, Hij herstelde mijn ziel. Hij leidde mij op paden van gerechtigheid ter wille van Zijn naam. Zelfs toen ik door de vallei van de schaduw van de dood liep, was ik niet bang, want Hij was bij mij.” (Psalm 23)

Kort gezegd: ik weet niet waar u zich bevindt op uw reis of waarom u erover denkt om thuisonderwijs te gaan volgen. Misschien weet jij het ook niet zeker. Misschien bevindt u zich op een plek die u zich nooit had kunnen voorstellen, en terwijl het stof begint te dalen, is niets vertrouwd. Welkom bij de club. Geen paniek. Je bent niet alleen. Neem even de tijd en kom op adem. Hoewel dit pad niet door de massa wordt bewandeld, is het wel platgetreden, en er zijn velen die ernaar uitkijken je onderweg te helpen en aan te moedigen. Ik ben slechts één van hen.

Dit jaar ben ik aanwezig op de NCHE conferentie als workshop en keynote presentator. Ik wil je graag ontmoeten en je verhaal horen. Ik wil je graag face-to-face aanmoedigen. Kom naar de conferentie en laat u bemoedigen. Luister naar anderen die verder op het pad zijn.

Durf mee te doen aan dit geloofsavontuur!

(C) Rachael Carman uit 2022