Onzichtbare handicaps

We stonden het afgelopen jaar voor een nieuw seizoen op onze thuisschool, omdat we besloten niet terug te keren naar de coöperatie waaraan we al een aantal jaren deelnamen. Hoewel het een moeilijke beslissing was, stelde het de kinderen en mij in staat deel te nemen aan een geweldige groep genaamd Community Bible Study - iets wat ik altijd al heb willen doen. We genoten van deze nieuwe manier om vrienden te maken en samen de Schriften te bestuderen.

Na een collectieve bijeenkomst verdelen de moeders en kinderen zich in kleinere kerngroepen om de les van de week te bespreken. Mijn groep is divers in leeftijd, achtergrond, etniciteit en bekwaamheid. Een van mijn nieuwe vrienden heeft transparant gedeeld over haar gevecht met ernstige chronische pijn. Ze worstelt regelmatig met elementaire, dagelijkse taken die de meesten van ons als vanzelfsprekend beschouwen en doet dat vaak met een glimlach. Je zou nooit weten door alleen maar naar haar te kijken dat ze constant lijdt aan slopende pijn. Maar van binnen doet haar lichaam pijn, en soms ook haar hart. Ze heeft zichzelf, en vele anderen, terecht beschreven als iemand met een onzichtbare handicap.

Toen ik op een avond aan deze lieve vriendin dacht, begon ik me af te vragen hoe vaak hetzelfde kan worden gezegd van homeschool-moeders. Ik zeg dat, niet om iemands lichamelijke handicaps te marginaliseren, of om de benarde situatie van een moeder die thuisonderwijs geeft op te blazen; het was een oprechte zorg die in me opkwam. Hoewel de meesten van ons een zekere mate van sterke onafhankelijkheid bezitten en korrel dat inherent is aan het sturen van de opvoeding van onze kinderen, kan ik me voorstellen dat sommigen onder ons in stilte worstelen.

Ken je die moeder die een dozijn kinderen heeft en het er zo gemakkelijk uit laat zien? Ze vecht misschien tegen een postpartumdepressie.

Hoe zit het met die moeder die onbeperkte financiële middelen lijkt te hebben voor leerplan of activiteiten? Misschien worstelt ze in haar huwelijk met een echtgenoot die meer weg is dan thuis.

Hoe zit het met die moeder met alle getalenteerde kinderen die succesvol zijn in alles wat met academisch of atletisch te maken heeft? Het is mogelijk dat ze te maken heeft met een opstandig hart en een rebelse houding bij een van haar kinderen.

En hoe zit het met die moeder die altijd zo godvruchtig en geestelijk volwassen lijkt? Misschien worstelt ze met haar geloof, twijfelt ze aan Gods goedheid, twijfelt ze aan Zijn trouw.

Mijn dierbare vriend moedigt anderen die lijden aan onzichtbare handicaps aan om vrijmoedig anderen te vertellen over hun onzichtbare ziekten, zodat de mensen om hen heen zich bewust zullen worden van hun behoeften. Ik denk dat alle moeders, en vooral homeschool-moeders, er baat bij zouden hebben hetzelfde te doen. Dus mijn uitdaging aan jou is tweeledig:

Vertel het eerst aan een vriend. We moeten eerlijk tegen elkaar zijn en onze worstelingen, angsten en lasten delen. Als je blijft glimlachen en jezelf nooit kwetsbaar laat zijn, zal niemand het ooit weten, en als ze het niet weten, kunnen ze het niet helpen. Dus of het nu zo simpel is als de frustratie van verloren bibliotheekboeken en potloden die op mysterieuze wijze verdwijnen tijdens wiskunde of zo ernstig als een opstandig kind of een moeilijk huwelijk, praat alsjeblieft met iemand. Vertrouw een goede vriend, een kerklid, een mentor of een medewerker van de kerk die je bezoekt in vertrouwen. Vertel het vooral aan je vader. Hij is een Goed Vader die perfect en onvoorwaardelijk van je houdt.

Ten tweede, wees een vriend. Sommigen van jullie hebben misschien niet een bepaalde last of probleem waar je op dit moment mee worstelt. Als dat het geval is, prijs dan de Heer en vraag Hem dan om u te laten zien wie uw hulp nodig heeft. Dat kan betekenen dat je je vriend de moeilijke vragen moet stellen: Hoe is je huwelijk? Hoe is je wandel met de Heer? Heb jij het hart van je kind? Als je het eenmaal vraagt, luister dan gewoon. Probeer het niet te repareren. Geef geen ongevraagde meningen, adviezen of suggesties. Luister gewoon naar haar hart. Mensen worden soms geholpen door gewoon te weten dat ze niet alleen zijn.

Misschien kun je je identificeren met mijn lieve vriend; je uiterlijke verschijning weerspiegelt misschien niet nauwkeurig je innerlijke strijd. Of misschien vind je jezelf vastgebonden in de alledaagsheid van het leven en vergeet de mensen om je heen die hulp nodig hebben. Hoe het ook zij, ik bid dat we allemaal de moed zullen hebben om echt en eerlijk tegen elkaar te zijn, om "elkaars lasten te dragen en zo de wet van Christus te vervullen." (Gal.6:2)