Ons adoptieverhaal

Ons adoptieverhaal begon in 1984. We gingen naar een film die ons het verlangen gaf om een kind een thuis te willen geven dat geen thuis heeft. De film ging niet over adoptie, maar om de een of andere reden gaf het ons een verlangen om te adopteren. Ik weet niet zeker waarom het ons zo raakte, maar het gaf ons de wens om kinderen te helpen door middel van adoptie.

We waren een jaar getrouwd toen we besloten naar een voorlichtingsbijeenkomst met de sociale dienst over adoptie te gaan. We kwamen weg met het besef dat adoptie erg moeilijk was en dat we de kinderen die het meest een huis nodig hadden niet konden adopteren omdat we niet van hetzelfde ras waren. De wetten waren toen anders en het systeem stond geen cross-raciale adoptie toe. We hebben het toen dus niet nagestreefd, maar het in onze gedachten gehouden als een verlangen voor een later tijdstip.

Toen we vier kinderen kregen, begonnen we er weer over na te denken. We dachten dat dit iets was wat God van ons verlangde. We vonden echter dat we te veel kinderen hadden, niet genoeg geld, te oud waren, geen mooi huis hadden etc. Toen ons jongste kind tien was, besloten we om pleegzorg eens te proberen. We gingen naar de MAP-klas. We hebben alles gedaan wat ze nodig hadden. Ze kwamen naar het huis en ze zeiden dat we waren gepasseerd. Toen belden ze terug en zeiden dat we toch niet langskwamen omdat er wat werk aan ons huis nodig was. Ik had de maatschappelijk werker van tevoren verteld dat we ons huis aan het verbouwen waren. Na heen en weer gesprekken hebben we besloten ons dossier in te trekken. We waren ontmoedigd en wisten niet wat we moesten doen. Ongeveer een jaar later gingen we naar een kerkbijeenkomst over adoptie. We ontmoetten daar een particuliere maatschappelijk werker. Ze zei dat het niet goed was wat ons is overkomen, maar dat het pleegzorgsysteem erg streng is. Dus besloten we om uit geloof te stappen, haar een thuisstudie te laten doen en te proberen een kind uit een pleeggezin te adopteren. We slaagden voor onze thuisstudie en begonnen het in te dienen voor kinderen. Onze maatschappelijk werkster kwam achter twee kleine meisjes met een uitzendbureau. Het bureau had geen gezin voor hen en ze moesten binnen een maand geplaatst worden. Dus dienden we onze thuisstudie in. De moeder heeft ons gekozen. Het enige probleem waren de kosten. We dachten erover om niet verder te gaan vanwege het geld, maar we hebben uiteindelijk besloten dat we ons daardoor niet moesten laten tegenhouden. We vertrouwden erop dat God voor het geld zou zorgen als Hij dat wilde. En dat deed Hij op een heel bijzondere en wonderbaarlijke manier! We brachten twee prachtige kleine meisjes van toen twee en vijf mee naar huis. Ze werden heel snel en natuurlijk een deel van onze familie. Ik weet dat dat niet altijd gebeurt, maar voor ons wel. De oudste was een paar maanden naar de kleuterschool gegaan, maar we begonnen haar thuis te onderwijzen. In het begin miste ze school en was ze in de buurt van veel kinderen, maar al snel begon ze het leuk te vinden om thuisonderwijs te volgen. Ik zou tegen iedereen willen zeggen die het gevoel heeft dat God hen leidt om te adopteren, uit het geloof te stappen en je door God te laten leiden. En hij zal je meer zegenen dan je je kunt voorstellen.