Beste jongere ik

Nu ik aan de vooravond van een nieuw schooljaar sta, kan ik niet anders dan nadenken over de ongelooflijke reis die ik heb afgelegd op dit pad dat thuisonderwijs heet. Na anderhalf decennium ben ik verbaasd over hoe ver ik ben gekomen en hoeveel ik ben gegroeid. Het is niet gemakkelijk geweest, maar de dingen die er echt toe doen, zijn dat zelden. Als ik terug in de tijd zou kunnen gaan en een brief zou kunnen sturen naar mijn jongere zelf, degene die onzeker staat en over dit onbekende pad tuurt dat thuisonderwijs heet, zou ik dit zeggen:

Beste jongere ik,

He jij! Jij, die daar staat met je kroost van jonge kinderen, die zich inspant om dit onbekende pad te bewandelen, terwijl je debatteert of je deze route wel of niet wilt nemen. Ik weet dat het een enge beslissing is; je vraagt je af of het de juiste keuze is, of je de reis kunt maken, of je kunt omgaan met wat er door de wendingen heen komt. Ik weet het, omdat ik ben geweest waar jij bent, de minder bewandelde weg heb gekozen, aan mezelf en mijn capaciteiten heb getwijfeld, alle mensen heb vermaakt wat als scenario's. Je zult mij hierin dus gewoon moeten vertrouwen. De eerste stap nemen. Stap uit in geloof en vertrouwen in uw beslissing. Als anderen je proberen tegen te houden, negeer ze dan en loop door. Probeer het niet uit te leggen of te verdedigen; ga!

De reis zal natuurlijk een uitdaging zijn, maar dat weet je al. Wat je niet weet is dat de moeilijkheden voortkomen uit hartproblemen, en niet noodzakelijkerwijs uit hoofdproblemen. Op dit moment maak je je waarschijnlijk zorgen over de academici, het curriculum en de toetsen. Maar ik zal je een klein geheimpje verklappen: dat is het makkelijke gedeelte. Het maakt niet uit welke methode je gebruikt of welke filosofie je omarmt. Alles wat je ijverig gebruikt, zal werken. Je grootste obstakel zal een slechte houding zijn – die van hen en die van jou! Dus als deze hartproblemen zich voordoen, wees dan klaar om de strijd aan te gaan. Op dit moment denk je dat je er simpelweg voor kiest om je kinderen thuis onderwijs te geven, maar wat je doet is het slagveld betreden voor hun hart en geest. Tijdens dit proces zullen uw zwakheid en zondigheid aan het licht komen. Wanneer die dagen komen (je weet wel, die waar alles fout gaat) vergeet wat er in de lesplanner staat. Laat de academici achterwege en pak het hart aan. Het maakt niet uit of uw zoon drie niveaus vooruit kan lezen, of uw dochter gevorderd is in wiskunde, of hij of zij zeurt en klaagt, ongehoorzaam is of een opstandige geest heeft. De belangrijkste lessen komen niet uit een boek. Integendeel, dat zijn ze levenslessen geleerd terwijl je onderweg bent.

Ik moedig je ook aan om onderweg van het landschap te genieten. Geniet van de dagen dat ze jong zijn en koester de natuurlijke nieuwsgierigheid die opwinding brengt als de hele wereld gloednieuw is! Doe mee met het plezier van het ontdekken door wormen op te graven, een zaadje te planten, vogels te kijken en forten te bouwen. Geniet van de glorie van blikseminsecten, sterrenkijken en zomerstormen. Onderwijs is zoveel meer dan papier, potlood en boeken. Naarmate uw kinderen groter worden, komt u in de verleiding om mee te doen aan de drukte van activiteiten, sporten, clubs en coöperaties. Kies verstandig en blijf verbonden met het leven en hart van uw kind. Naarmate de tienerjaren vorderden, hebben ze misschien niet meer nodig dat je een broodje voor ze maakt, maar ze hebben je wel nodig om betrokken en geïnteresseerd te blijven in wie ze zijn. Laat ze lastige vragen stellen en wees niet bang om ze je eigen angsten en worstelingen te laten zien. Verover hun hart in de kleine dingen als ze jong zijn, zodat ze je de grote dingen zullen toevertrouwen als ze ouder worden.

Ten slotte: besluit nu meteen op koers te blijven. Laat de onvermijdelijke twijfels en angsten er niet voor zorgen dat je je omdraait en achterom kijkt, terwijl je je afvraagt of je te ver op het pad bent om je om te draaien en terug te gaan. Als je niets anders hoort wat ik te zeggen heb, luister dan naar dit: het is het waard! Geef niet op. De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort. Plotseling draai je je om, en in plaats van een vuile wang of een tandeloze grijns, zal er een jonge volwassene voor je staan die naar je terugkijkt. In een oogwenk lijken de jaren weg te smelten. De tranen zullen vergeten worden, de moeilijke dagen een verre herinnering. Je zult met verwondering en ontzag naar hem of haar kijken naar het geweldige werk dat de Heer in het leven van dat kind heeft gedaan en hoe Hij jouw nederige gehoorzaamheid gebruikte om hun hart en geest vorm te geven.

Tot dan,

Jouw toekomstige jij