Drie dingen die ik heb geleerd als moeder van een afgestudeerde thuisschool

Herfst 2023, door Amy Sloan

Mijn eerstgeboren zoon studeerde afgelopen voorjaar af van onze thuisschool. Hoewel ik erop vertrouw dat hij met vreugde zal terugkijken op zijn jaren van thuisonderwijs, is dit een verhaal dat hij, als God het wil, ooit zelf zal delen. Maar er is een stiekem onderdeel van thuisonderwijs dat je misschien niet verwacht als je net begint: het zijn niet alleen de kinderen die iets leren op jouw thuisschool!

Toen we de diploma-uitreiking van onze zoon naderden, kreeg ik tijd om na te denken over hoe God thuisonderwijs in mijn eigen leven heeft gebruikt. Ik heb de afgelopen twaalf jaar zoveel dingen geleerd! (Nou ja, dichter bij de achttien als je begint te kibbelen over cijfers en een leven lang leren en over kinderen die op driejarige leeftijd om leesles vragen, maar ik dwaal af.)

Ik waarschuw je van tevoren: deze lijst bevat geen thuisonderwijscurriculum of planningstips. Er staat niet in hoe je een transcript moet schrijven of hoe je je kind naar de universiteit moet krijgen. Het geeft niet mijn tips om broers en zussen te helpen met elkaar om te gaan. (Maar als je dat ontdekt, vertel me dan het geheim, oké?) In plaats daarvan wil ik drie dingen delen die mijn eigen hart als thuisonderwijsmoeder fundamenteel hebben veranderd. 

Familietoewijdingen zetten de toon voor het thuisonderwijsgezin.
Is het vreemd om gezinsdevoties te zien in een lijst met dingen die ik heb geleerd als moeder van een afgestudeerde thuisschool? Het gebeurt tenslotte meestal 's avonds na schooltijd, en ik heb het nooit vermeld op een transcriptie of op de planningspagina van het studieprogramma voor thuisonderwijs. Maar als we beseffen hoe verweven thuisonderwijs is met het gezinsleven, begint het opsommen van devoties zinvoller te worden.

Een van de grote geneugten van thuisonderwijs is tenslotte dat er geen grote kloof tussen de twee is school En leven. We leren voortdurend en leggen verbanden tussen onderwerpen en ervaringen, of dat nu in een leerboek is of terwijl we opeengepakt in het busje zitten voor roadtrips met het hele gezin.

Onze familie heeft het nog nooit gezien Bijbel als een onderwerp dat aan de dag moet worden vastgemaakt, of als verzen die over een werkblad moeten worden gestrooid om een anderszins seculier onderwerp te dopen. In plaats daarvan zien we dat alles wat we leren onder de heerschappij van Christus valt. Dit is Zijn wereld, en wij leren Zijn waarheid, ongeacht wat we bestuderen.

Door onze dagen te bekronen met gezinsdevoties hebben we ons wereldbeeld op een enorm praktische manier kunnen uitleven en onze theoretische filosofie kunnen belichamen. De vreze des Heren is het begin van wijsheid. Al onze academische bezigheden zijn dus geworteld in verwondering en aanbidding.

Er waren al vroeg momenten waarop ik me af en toe afvroeg of we niet te intens bezig waren met dit hele gezinsaanbiddingsgedoe. Het is tenslotte bekend dat we meerdere schema's herschikken om ervoor te zorgen dat we de aanbidding in onze dag passen. Maar als ik zie dat mijn tiener zijn eigen relatie met de Heer nastreeft, ben ik er meer dan ooit van overtuigd dat het vasthouden aan onze gezinsdevoties als het absolute fundament van ons gezinsleven ons allemaal in de waarheid heeft gegrondvest. De devoties werden de kern waar onze familierelaties om draaiden. Als ik denk aan ons oudste kind dat volwassen wordt, denk ik dat de plek waar ik hem het meest zal missen de woonkamer zal zijn, terwijl we samen als gezin aanbidden.

Gezinsaanbidding is het belangrijkste geweest om ons verbonden te houden tijdens de veranderende seizoenen van het ouderschap en het gezinsleven. 

Samen de dag beginnen met waarheid en schoonheid is de moeite waard.
Tijdens de eerste paar jaar van ons thuisonderwijstraject had ik moeite om mijn idealen in onze dagelijkse realiteit in te passen. Er waren al die prachtige gedichten die we samen moesten reciteren, lange passages uit de Bijbel die we uit ons hoofd moesten leren, en voorlezen die ik wilde delen. Maar ik wist niet hoe ik dat moest inpassen, want tegen lunchtijd waren we vaak al behoorlijk chagrijnig! Wat een genot om Morning Time te leren kennen en te beseffen dat we die heerlijke dingen eigenlijk eerst konden doen! Die vroege dagen met ons allemaal rond de tafel terwijl we ‘Death Be Not Proud’, ‘Ozymandias’ en ‘Nothing Gold Can Stay’ reciteerden, zijn enkele van de dierbaarste herinneringen die ik in mijn hart draag aan onze jaren van thuisonderwijs!

Hoewel het werk van mijn tiener en de dubbele inschrijvingsschema's (om nog maar te zwijgen van zijn vreemde obsessie met slaap, ahem) ervoor zorgden dat we hem tijdens zijn laatste jaar meestal niet voor Morning Time zagen, dient het alleen maar om in mijn eigen hart te versterken hoe kostbaar die tijden samen zijn. in alle voorgaande jaren waren! Zelfs nu zijn er inside jokes en Shakespeariaanse kwinkslagen die we midden in het gewone leven uitwisselen. Ik heb visioenen van toekomstige familiereünies in mijn woonkamer, terwijl kinderen en kleinkinderen lachen terwijl we samen ‘Casey at the Bat’ of een stukje ‘Much Ado about Nothing’ reciteren. Kunnen we dat alsjeblieft laten gebeuren, kinderen?

De mooie ideeën die we de afgelopen tien jaar hebben gedeeld, zijn van belang geweest. Ze hebben onze genegenheid gevormd en onze geest getraind, en daarnaast hebben ze ons een gedeelde familiecultuur gegeven en onze relaties verdiept. Van alle beslissingen op het gebied van thuisonderwijs die ik heb genomen, is het begin van onze dagen samenkomen rond goede boeken, prachtige poëzie en Gods Woord misschien wel de beste. 

Thuisonderwijs ging net zo goed over mijn eigen heiliging als over de opvoeding van mijn kinderen.
We horen thuisschoolmama's vaak zeggen dat ze tijdens het thuisonderwijs meer hebben geleerd dan ooit in hun eigen schooltijd. Als thuisonderwijser van de tweede generatie kwam ik vol vertrouwen en bravoure in deze thuisschoolonderneming terecht. Ik had een glorieuze academische opleiding genoten en ik keek er naar uit om soortgelijke glories met mijn eigen kinderen te bespreken en opnieuw te bekijken – terwijl ik uiteraard alle fouten vermeed die door vorige generaties waren gemaakt.

Ik dacht niet dat ik zoveel te leren had. God hield, in Zijn genade, te veel van mij om mij in die gevaarlijke positie van arrogantie achter te laten. Thuisonderwijs was vol vreugde en glorie, maar ook vol liefdesverdriet, vernedering en strijd. Ik zou willen dat vernedering niet zo vaak een stap was op de weg naar nederigheid, maar het lijkt erop dat mijn harde hart gebrokenheid nodig heeft.

Zou ik nog steeds voor thuisonderwijs hebben gekozen als ik had geweten hoe vaak een zwaard mijn ziel zou doorboren? O ja, inderdaad! Oog in oog komen te staan met mijn dagelijkse behoefte aan Jezus en het omverwerpen van de afgoden van zelfvoorziening – dat is pijnlijk geweest, ja, maar het tijdelijke lijden verbleekt in vergelijking met het eeuwige gewicht van de glorie!

Het thuisonderwijs heeft me op mijn knieën geduwd en me gedwongen de vuisten te ontknopen die zo wanhopig willen vasthouden aan mijn plannen en visie over hoe het zou moeten gaan. Ik ben eraan herinnerd mijn identiteit alleen in Christus te vinden.

Ons thuisschoolproject bestond geheel uit genade en deed denken aan de woorden van de geliefde hymne:

Wonderbaarlijke genade van onze liefhebbende Heer,
Genade die onze zonde en onze schuld te boven gaat!
Ginds op de berg Golgotha stroomde het uit –
Daar waar het bloed van het Lam werd vergoten. 

Nalaten:
Genade, genade, Gods genade,
Genade die van binnen vergeeft en reinigt;
Genade, genade, Gods genade,
Genade die groter is dan al onze zonden! 

Zonde en wanhoop, zoals de golven van de zee koud zijn,
Bedreig de ziel met oneindig verlies;
Genade die groter is – ja, ongekende genade –
Wijst naar de Toevlucht, het machtige Kruis. 

Nalaten:
Wonderbaarlijke, oneindige, weergaloze genade,
Vrijelijk geschonken aan iedereen die gelooft!
Allen die ernaar verlangen Zijn gezicht te zien,
Wilt u op dit moment Zijn genade ontvangen? 

Nadenken over het afstuderen op de thuisschool
Toen we het thuisschooldiploma van onze afgestudeerden aanpasten, kozen we voor het zegel “Soli Deo Gloria”, een verdere herinnering dat onze thuisschooltelos bedoeld is om God te verheerlijken en voor altijd van Hem te genieten. We kwamen samen met familie en vrienden om het einde van het ene seizoen en het begin van een ander seizoen te herdenken tijdens het afstudeerfeest van onze zoon op de thuisschool. Hij droeg een pet en een jurk, en we vierden zijn harde werk, toewijding en jaren van leren. En mijn man en ik vierden samen met onze zoon ons harde werk, onze toewijding en onze jarenlange leerervaring.

Als je een thuisschoolmama bent die net aan deze reis begint, hoop ik dat je bemoedigd wordt als ik je vertel dat het allemaal de moeite waard is. De tranen en het lachen zijn het allemaal waard. Blijf volharden door Gods genade.

En als je een thuisschoolmama bent met het einde in zicht, hoop ik dat je de armen met mij wilt sluiten terwijl we lachen en huilen en samen volharden richting dit specifieke einde en het begin van een nieuw begin door Gods genade.

“Een beetje verdrietig over de plek waar we vertrekken. Een beetje blij met de plek waar we heen gaan. Het is een tijd van stille verwondering.” Tijd van verwondering door Robert McCloskey

Amy Sloan en haar man, John, zijn thuisonderwijs van de tweede generatie voor vijf kinderen (waaronder een afgestudeerde thuisonderwijs), die samen op avontuur gaan in NC terwijl ze een rustig klassiek onderwijs volgen. Als je enige tijd met Amy omgaat, zul je snel merken dat ze dol is op overvolle stapels boeken, gigantische mokken koffie, mooi geheugenwerk en gekke memes. Amy schrijft op HumilityandDoxology.com (waar dit artikel voor het eerst verscheen) en host de podcast “Homeschool Conversations with Humility and Doxology”. Vind Amy @HumilityandDoxology op Facebook, Instagram en YouTube.