De zonnige mevrouw Dorsey

Toen ik in de zesde klas zat, was mijn wetenschapsleraar mevrouw Dorsey. Ze had blond haar dat eruitzag als suikerspin en een licht ondeugende glinstering in haar ogen. Mevrouw Dorsey stond op haar bureau en zong memorisatieliedjes over mitose terwijl ze naar haar blote voeten wees en 'mijn-tenen-zus' herhaalde. Naast schoolwerk uit onze leerboeken moesten we elke week twee artikelen over actuele gebeurtenissen uit kranten of tijdschriften inleveren, samen met een paar zinnen over onze reacties op de gebeurtenissen. Ze werden nooit beoordeeld met cijfers of letters. In plaats daarvan schreef ze met de hand bemoedigende woorden over hoe we actie zouden kunnen ondernemen en de wereld kunnen veranderen. We deden reportages over heel belangrijke mensen: onze klasgenoten. We hadden ook een brievenbus in haar klas om andere studenten persoonlijke bemoedigende briefjes te sturen - anoniem of ondertekend - zolang ze maar positief waren. Ze noemde ze 'zon schijnt'.

Ik kan me de naam van mijn lerares natuurwetenschappen uit de zevende klas niet herinneren, maar ik herinner me wel dat ze Fila-sneakers droeg en halverwege het jaar stopte.

Toen we voor de achtste klas terug naar school gingen, kregen we de grootste verrassing: mevrouw Dorsey was naar de hogere klas gegaan om les te geven in de achtste klas. We hadden haar voor een tweede jaar, en wat een jaar was het! In de daaropvolgende 180 dagen bouwden we een natuurpad en een klaslokaal buiten waar de hele school gebruik van kon maken. Elke dag gingen we naar buiten en werkten we. We werden vertrouwd om echte landbouwwerktuigen te gebruiken en we ruimden zelf de bomen, het struikgewas en de doornstruiken op. We maakten krukjes van de boomstammen en een podium voor een leraar. We hebben afval afgevoerd. We identificeerden planten, bloemen en bomen, vonden ze vervolgens in de taxonomieboeken en labelden ze voor de jongere leerlingen.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar aan het begin van elk schooljaar voel ik me net mevrouw Dorsey. Onze boeken ruiken nieuw. De woorden van de conferentie van vorig jaar klinken nog steeds in mijn oren, en ik ben klaar om te inspireren! Maar rond eind februari word ik Mevrouw Fila Sneakers, en ik wil stoppen.

Hier zijn vier lessen die ik heb geleerd om een De mentaliteit van mevrouw Dorsey het hele jaar:

1. Schrijf jezelf een zonnetje. Schrijf jezelf vandaag nog een briefje! Vertel jezelf hoe enthousiast je bent over dit schooljaar. Vraag uw partner en kinderen om te schrijven zon schijnt en bewaar ze op een plek die u zich zult herinneren. Voeg er een paar toe zon schijnt ook van God, zoals Psalm 37:23-24 of Psalm 90:12. Herlees ze als je je ongeïnspireerd voelt.
2. Naar buiten gaan. Baan je een weg! Er is iets met de ongefilterde, ongefilterde schoonheid van de natuur dat ons diep in onze ziel verfrist. Zit stil. Observeer wezens in hun omgeving en gewoonten. Bekijk een zonsopgang of zoek naar nachtdieren. Prijs God voor het wonder van de schepping dat Zijn heerlijkheid verkondigt.
3. Kleur buiten de lijntjes. Stap weg van het lesplan! Ik herhaal: sluit de pin-app! Vraag je kinderen wat zij vandaag voor school willen doen en doen. Kijk hoe ze een kostuum maken, een liedje schrijven, een model bouwen, iets lekkers bakken of iets dat je aan het bestuderen bent op dramatische wijze naspelen.
4. Dien anderen. Breng verse bloemen naar een ingesloten kamer en ga zitten om te luisteren hoe ze je over de geschiedenis vertelt. Plant een tuin die je kunt bestuderen en deel de vruchten ervan met je buren. Mevrouw Dorsey wist, net als u en ik, dat op een dag kinderen onze klaslokalen zullen verlaten. Misschien maakte het zien van haar leerlingen die groeiden, niet alleen in kennis maar ook in deugdzaamheid en vastberadenheid, wat mevrouw Dorsey zo'n gedenkwaardige en optimistische lerares maakte.

En wat je ook doet in woord of daad,

doe alles in de naam van de Heer Jezus,

God de Vader danken door Hem!

Kolossenzen 3:17