De kunst van de overgang

Het afstuderen staat voor de deur. Een universiteit heeft een aanbod naar uw kind gestuurd, dat het in opwinding heeft aanvaard. Je rondt je schooljaar af en begint na te denken over de diploma-uitreiking, het feest met vrienden en familie, en dan begin je, in de stilte, te beseffen welke impact dit heeft op je gezin. Het kan voor zowel u als uw kind ontmoedigend zijn als de tijd voor de overgang aanbreekt, of het nu uw eerste, middelste of laatste kind is. Ik wil u een stukje van mijn reis aanbieden, in de hoop dat u iets gemeenschappelijks in mijn verhaal zult vinden dat u de komende weken en maanden zal helpen.

Ik had twee heel verschillende kinderen. Mijn eerste worstelde zijn hele leven met scheidingsproblemen, en naar de universiteit gaan was niet anders. Hij was een planner en had alle dingen doorgenomen die hij nodig zou hebben. Hij had contact met zijn toegewezen kamergenoot en ze waren goed op elkaar afgestemd, zowel qua achtergrond als qua academici. De dag brak aan dat we naar UNC Chapel Hill gingen. Tot nu toe ging het grotendeels goed met ons. Toen we de parkeerplaats opreden, werd mijn keel dichtgeknepen, maar ik besloot het niet te laten merken, omdat ik deze overgang niet moeilijker wilde maken dan het was. We waren druk bezig met het dragen van spullen naar zijn kamer. Zijn kamergenoot en zijn ouders waren er, dus we ontmoetten elkaar allemaal en praatten een tijdje terwijl de jongens besloten hoe ze de kamer moesten inrichten. Het duurde niet lang voordat alles erin zat en al snel was het tijd om los te laten. Mijn zoon draaide zich met tranen in zijn ogen naar mij toe bij de auto en zei: "Mam, ik denk niet dat ik dit kan." Mijn onafhankelijke, capabele zoon was opeens die kleine jongen die ergens naar zijn ouders zocht – zelfs hij wist niet precies wat. We omhelsden elkaar en hij wilde niet loslaten. Ik wist dat het goed met hem zou gaan en dat het beste wat we konden doen was vertrekken en hem zijn weg laten vinden. Hij hield zich steviger vast en voelde wanhopig de paniek van het moment. Ik keek hem aan en vertelde hem dat elke keer dat deze paniek en het verlangen om te ontsnappen opwelden, ik wilde dat hij iemand ging zoeken om te helpen. Hij zei dat hij het zou proberen. Toen we elkaar later die avond spraken, was de paniek grotendeels verdwenen. Hij had verschillende studenten ontmoet door hen te helpen verhuizen. Hij was veel dichter bij zijn vestiging. Deze ervaring herinnert mij eraan dat we door anderen te helpen onszelf en onze problemen vergeten. Er is een reden dat christelijke dienstbaarheid zo’n groot deel uitmaakt van onze geloofswandel; dat juist de hulp aan anderen ons vaak meer helpt dan wat dan ook.

Mijn tweede kind was bijna uit de baarmoeder klaar om het nest te verlaten. Ze was duidelijk op zesentwintigjarige leeftijd geboren en het was veel meer van deze kwestie om haar met beide benen op de grond te houden. Ze wilde niet alleen de staat verlaten voor haar opleiding, maar de wereld belde haar al vroeg in haar leven, en ik wist dat ze niet aan huis gebonden zou zijn. Ze was opgewonden om aan haar reis te beginnen, en zodra ze haar kamergenoot ontmoette, waren ze druk bezig met organiseren en plannen. We gingen eten nadat we haar in haar kamer hadden geladen en namen toen afscheid. Ik had via de school brieven gestuurd om haar op te halen tijdens de eerste weken weg van huis. Ze was zo opgewonden om ze te krijgen; ze gaven haar een vrolijke lift. Sterker nog, het gaf me een opsteker, wetende dat ze ze als verrassing zou ontvangen. De overstap was voor haar gemakkelijk. Ze was mijn kind met een leeg nest, en de overgang was moeilijker voor mij.

Wanneer we onze kinderen thuisonderwijs geven, wordt onze tijd besteed aan familie, en onze vriendenkring bestaat vaak uit andere thuisonderwijsgezinnen. Onze dagen worden besteed aan lesgeven, plannen maken, naar de les gaan, cijfers geven, discussiëren – om nog maar te zwijgen van het bereiden van maaltijden, schoonmaken en het zorgen voor de behoeften van onze partner. Het is een carrière. Thuisonderwijs is een belangrijk onderdeel van onze sociale structuur. Als het eindigt, kunnen we ons gemakkelijk verloren voelen. We maken geen deel meer uit van de coöperatie waar we jarenlang lessen, vergaderingen en uitstapjes hebben bijgewoond. Vrienden met wie we regelmatig spraken, hebben nog steeds kinderen die naar school gaan. Onze paden kruisen elkaar niet meer op natuurlijke wijze en onze levens nemen verschillende richtingen. We merken dat we tijd tekort komen met vrienden. Onze kinderen zijn er niet meer en de huishoudelijke activiteiten veranderen aanzienlijk. De meesten van ons moeten bergen boeken opruimen om ruimte in huis terug te winnen! Maar wie zijn wij in dit alles?

Ik herinner me dat “je niet bent wat je doet, want als je dat niet doet, ben je dat ook niet.” Spreuken 29:18 zegt: “Waar geen visioen is, gaat het volk verloren.” Als thuisonderwijsouders moeten we ervoor zorgen dat we een visie voor onszelf werpen nadat onze kinderen het nest hebben verlaten, anders zullen we doelloos door onze dagen dwalen. Door het thuisonderwijs ben ik van het onderwijsproces gaan houden; ik kijk graag naar de gloeilampen die aangaan! In die zin ben ik doorgegaan met het geven van biologie-dissectieklinieken, een beetje bijles geven, en heb ik samengewerkt met NCHE om anderen te helpen met hun thuisonderwijstraject. Ik heb er bewust voor gekozen om onderdeel te blijven van het onderwijsproces, omdat ik er energie van krijg. Het kan zijn dat uw reis u volledig van school weghaalt. Nadat uw laatste kind is vertrokken, is er een periode waarin u tijd moet besteden aan sorteren en aanpassen. Besteed tijd aan dromen en plannen voor je komt op dat punt. Je zult je niet alleen beter voelen over je reis, maar je zult ook een voorbeeld zijn voor je volwassen wordende kinderen over hoe ze op een elegante manier tussen de seizoenen in het leven kunnen overgaan. In die zin zijn wij voor altijd leraren! Met een gepland doel ga je verder met nieuwe avonturen, nieuwe vrienden en een opnieuw uitgevonden leven dat voldoening geeft.