Als je struikelt op het pad

Dit weekend liep ik over een pad door het bos naar onze kas. Ik loop dit pad minstens één keer per dag. De grond is licht hellend, het gebladerte is natuurlijk en op deze specifieke ochtend was alles behoorlijk nat. Terwijl ik liep, keek ik naar de grond om er zeker van te zijn dat ik niet uitgleed toen ik aan de waslijn werd gebonden door een laaghangende tak.

De volgende dag, in een poging om niet te missen wat mij zou kunnen aanvallen boven, struikelde ik over een liaan die de teen van mijn sandaal raakte. Ik moest lachen omdat het leek alsof het bos plotseling werd gepersonifieerd in figuren die erop uit waren mij te pakken te krijgen!

Later, terwijl ik mijn groenten zat te snoeien, dacht ik erover om op het pad uit te glijden. Ik mediteerde over welke dingen mij het meest waarschijnlijk zouden laten struikelen:

• Dingen die ik niet zie
• Ik probeer dingen te vermijden waar ik in het verleden over struikelde
• Bekende dingen waarvan ik veronderstel dat ik ze weet
• Abnormale omstandigheden
• Gebrek aan voorzichtigheid of zorg

Ik dacht erover na hoe dit holistisch van toepassing zou kunnen zijn op ons gezin: op onze gezondheid, ons geluk en onze thuisschool.

• Door naar de observaties van anderen te luisteren, kan ik dingen zien die ik niet kan zien. Mijn steungroep voor thuisonderwijs is een essentieel onderdeel van mijn thuisschoolreis, omdat deze ouders mijn vrienden, collega's en leeftijdsgenoten zijn. We bevinden ons op hetzelfde pad, ook al zijn we maar een paar stappen van elkaar verwijderd.
• Vergelijking is een dief van vreugde. Ik moet mezelf eraan herinneren dat elke dag een kans is om vooruit te kijken.
• Ervan uitgaande dat ik alles weet, is een kwestie van trots. Als leraar moet ik onthouden dat ik altijd leergierig moet zijn!
• We kunnen niet op elke mogelijke hapering plannen, maar we kunnen het meestal wel merken als er iets niet goed gaat. Het is prima om een werkdag als leraar te nemen, te peilen waar we staan en een nieuwe koers uit te zetten.
• De Gedijen! Conferentie is zonder twijfel consequent de plek waar ik als opvoeder voor mezelf ga zorgen. Elke keer dat ik de conferentie verlaat, wordt mijn vertrouwen in mijn roeping vernieuwd. De conferentie is wanneer ik weer oplaad. Het is waar ik verfrist word. Zo word ik aangemoedigd dat we door de volgende fase thuisonderwijs kunnen geven.

Ik ben niet gestopt met tuinieren omdat ik struikelde. Ik heb niet verklaard dat tuinieren niet langer bij mij past. Ik lachte en besefte dat ik blij ben dat ik niet gewond ben geraakt, dat het waarschijnlijk nog een keer zal gebeuren, en dat het elke dag bewandelen van het pad de moeite waard is – want dit is het pad dat naar iets heel goeds leidt! Als we struikelen, blijven we op het pad omdat het leidt naar wat we belangrijk vinden.