Veranderingen en reflecties: vanuit de achteruitkijkspiegel

Het is zes jaar geleden dat ik mijn laatste homeschooled kind afstudeerde en haar de wereld in stuurde. In deze zes jaar heb ik wat tijd gehad om na te denken over dingen die ik anders had kunnen doen. De wijsheid die ik mijn beide kinderen hoopte te geven, is deze: er zijn geen verkeerde beslissingen. Er zijn alleen beslissingen, en als deze beslissing niet werkt, neem dan een nieuwe beslissing. Ik deed mijn best (zoals we allemaal doen) om mijn kuikens uit het nest te zien vliegen. Ik kan zeggen dat er hier geen spijt is, maar ik heb wel enkele observaties die het leven met jonge volwassenen gemakkelijker zouden hebben gemaakt.

Uw kinderen het huis uit laten gaan is de belangrijkste verandering die u in uw relatie met hen zult tegenkomen totdat ze trouwen en een gezin stichten. Ze betreden de volwassen zone om zelf levensbeslissingen en sociale keuzes te maken; ze staan niet langer onder de bescherming van je vleugels. Ze leven misschien in dat grote sociale experiment dat de universitaire omgeving wordt genoemd - wat anders is dan alles wat ze voor of na school zullen meemaken. Ze beginnen misschien aan een baan en wonen alleen of met vrienden. Sommige van onze kinderen zullen eerder trouwen en ons huis verlaten om hun eigen huis te creëren. Hoe dan ook, hun relatie met jou is nu anders van smaak. Nu zullen ze hun visie voor hun leven uitzoeken en vaststellen, en hun visie kan er uitzien als het huis waarin je ze hebt grootgebracht, of het kan er heel anders uitzien.

Hoe moeilijk het voor sommigen van ons ook kan zijn om toe te kijken, we moeten onze kinderen door deze tijd heen laten strompelen terwijl ze de verantwoordelijkheden en patronen leren die horen bij onafhankelijk leven. We moeten aarzelen om mee te doen; we moeten ons verzetten tegen het geven van leiding, tenzij ons daarom wordt gevraagd. We zijn de ontvangers geweest van ongevraagde hulp, en we weten hoe dat voelt - ugh! Onze kinderen houden niet meer van inmenging dan wij. Dus hoe en wat doen ouders om hun volwassen kinderen op de juiste manier te beïnvloeden? Ik stel voor dat u voor hun vertrek een gesprek voert over de verwachtingen voor uw familierelaties vanaf dit moment.

1. Op welke feestdagen wil je dat ze naar huis komen? Welke tradities hoop je te beschermen? Misschien moet je hier je strijd kiezen!
2. Wat verwacht je van communicatie: dagelijks, wekelijks, sms'jes, telefoontjes, video's, brieven? Wat is een acceptabel tijdsbestek voor hen om u terug te bellen voordat u zich zorgen maakt? Vierentwintig uur kan een eeuwigheid lijken.
3. Wat zijn jouw basisregels als ze thuiskomen? Weet je nog dat ze nu volwassen zijn, dus zullen ze een avondklok hebben? Verwacht je nog steeds dat ze helpen in huis? Moeten ze met u communiceren over maaltijden? Of als ze naar een studentenhuis of appartement zijn verhuisd, moeten ze je dat dan vertellen voordat ze langskomen?
4. Wat zijn uw verwachtingen over gezinsactiviteiten en hoeveel nemen ze deel aan zaken als naar de kerk gaan, oma bezoeken of verjaardagsfeestjes van broers en zussen?
5. En als ze thuiskomen, hoeveel wasgoed mogen ze dan meenemen? Uit ervaring is dit een vraag die de moeite waard is om te stellen voor het geval ze zich niet al realiseren dat ze niet elke keer kunnen gaan winkelen als ze de was niet hebben gedaan! En niet alleen de was, hoeveel vrienden kunnen ze meenemen? Zonder duidelijke communicatie kan uw opendeurbeleid duur worden, of u kunt zich schamen als u niet van plan was een menigte te voeden.

Er zijn andere gesprekken die uw gezin misschien wil opnemen, maar dit zijn de grotere. Je snapt het wel: heldere communicatie staat voorop. Bepaal wat belangrijk voor je is en voer dat gesprek voordat ze vertrekken. Als er geen aanzettende gebeurtenis is, zal het de spanning meer verminderen dan je zou verwachten. Zegeningen voor jou en je familie in je nieuwe relatie. Laat het avontuur doorgaan!

Diane Helfrich is momenteel de NCHE-ontwikkelingsdirecteur en de regionale 8-liaison. Ze is getrouwd met David, die binnenkort met pensioen gaat als burger in dienst van het Department of the Army. Ze hebben twee kinderen: Ian is een Ph.D. kandidaat bij Georgia Tech, en Anna werkt als casemanager voor misbruikte en verhandelde kinderen in Yakima, Washington.