Een krachtige sleutel voor ouderschap (en thuisonderwijs)

Herfst 2021/Matthew McDill

Ik was gisteren onze garage aan het opruimen en de pingpongtafel aan het opruimen. Ik stofte de tafel af en pakte het net om het op te zetten, maar het was kapot. Ik vroeg rond wie het kapot had gemaakt en hoe. Voordat ik eraan begon, wist ik dat dit een vergeefse onderneming was. Zoals gewoonlijk wist niemand hoe het kapot ging, en niemand deed het. Bij ons thuis vinden we regelmatig spullen die kapot zijn. Ik moet eerlijk zijn; het is een van de meest irritante dingen die ik als vader ervaar. Ruzies, ongelukkige kinderen, half afgemaakte klusjes en geschreeuw staan ook op mijn lijst met irriterende stoffen.

Ik hoef je niet te vertellen dat ouderschap en thuisonderwijs soms een grote uitdaging zijn. We blijven vaak vermoeid en ontmoedigd achter. Ik heb echter een sleutel ontdekt die mij in staat stelt de ouder te zijn die ik wil zijn. Dit idee klinkt misschien flauw, voor de hand liggend of abstract, maar de sleutel is dat wel Liefde. Nu weet ik dat je in principe van je kinderen houdt, maar ik heb het over liefde in actie, vanuit het hart, dag na dag. Ik weet dat je (waarschijnlijk) in hun plaats zou sterven, als dat nodig zou zijn. Maar ik heb het over liefde in actie, vanuit het hart, dag na dag. Er zijn drie belangrijke aspecten van de dagelijkse liefde waar ik graag over nadenk.

Het gaat niet om jou
Als we kapotte pingpongnetten aantreffen, tussen veel duurdere, beschadigde spullen, kan dat uiterst irritant zijn. Maar meestal is het geen ‘gerechtvaardigde woede’ als we boos worden op onze kinderen. Het is ‘dit irriteert me echt’-woede. Ouders kunnen boos worden als we hinder ondervinden of het gevoel hebben dat we de zaken niet in de hand hebben. Gebrek aan respect en ongehoorzaamheid veroorzaken soms ook woede. We voelen ons vaak persoonlijk beledigd door deze acties; niemand wil zo behandeld worden.

In 1 Korintiërs 13:5 leren we echter dat “de liefde niet vasthoudt aan haar eigen weg; het is niet prikkelbaar of boos.” Vaak gaan onze zorgen vooral uit naar de manier waarop de dingen ons beïnvloeden, en als de dingen niet gaan zoals we willen, worden we prikkelbaar. Deze houding is gewoon fundamenteel egoïsme. Maar egoïsme is het tegenovergestelde van liefde. Liefde is wanneer we doen wat het beste is voor anderen, zelfs als het ons duur komt te staan. Liefde is opoffering. Mijn doel als liefhebbende vader is om te doen wat het beste is voor mijn kinderen, en niet om ervoor te zorgen dat ik zo min mogelijk hinder ondervind terwijl ik ouder ben. Als ik echt mijn best doe om te doen wat het beste is voor mijn kinderen, gaat dat mij veel kosten.

Dat is een van de belangrijkste kwesties van liefde: het gaat niet om mij. We kunnen ongelooflijke vrijheid ervaren als we het pad van liefde kiezen in plaats van egoïsme. We aanvaarden het offer met grote stappen, omdat we weten dat het eraan komt, en we hebben de kosten berekend. We gaan er prat op, omdat liefde zegt dat wat het beste is voor mijn kinderen belangrijker is dan wat het beste voor mij is.

Sommige dingen zijn niet zo belangrijk
Liefde helpt ons de dingen in perspectief te houden. Het is zo gemakkelijk voor ons om door kleine dingen uit vorm te raken. We verliezen ons geduld en behandelen onze kinderen met ongeduld en hardheid. Als we ons op deze manier gedragen, ontstaat er stress in onze relaties. Het schept geen vertrouwen en verdient geen respect. Het levert ook niet op wat we erin willen laten groeien. Onze woede kan veranderd gedrag voortbrengen, ingegeven door angst, maar het draagt niet de vrucht voort van een hartverandering die voortkomt uit echt begrip.

Liefde helpt ons te onthouden wat belangrijk is. Dat is de reden waarom “de liefde geduldig en vriendelijk is” (1 Korintiërs 13:4). Dat gebroken net is niet belangrijk. De extra tijd en het geld dat ik moet besteden aan kapotte dingen zijn niet zo belangrijk vergeleken met de relatie die ik opbouw met mijn kinderen, en mijn missie om volgelingen van Christus groot te brengen.

Het gaat er niet om ze gelukkig te maken
Het heeft zo lang geduurd voordat ik dit leerde! Ik hou ervan als mijn kinderen lachen en lachen. Ik wil dat ze plezier hebben en gelukkig zijn. Als ik het toegeef, wil ik ook dat ze mij leuk vinden, omdat ik ze geluk breng. Je hoeft er echter niet lang over na te denken om te beseffen dat een kind altijd blij maken niet liefdevol is. Ze hebben niet de volwassenheid om te weten wat goed voor hen is. Daarom is het onze taak om hen te helpen veilig en gezond te zijn. We kunnen ze niet met messen laten spelen of zoveel ijs laten eten als ze willen (althans niet elke dag). Soms zegt liefde ‘nee’. Ik haat het om de man te zijn die nee zegt en mijn kinderen teleurstelt. Maar ik weet dat “de liefde zich niet verheugt over het kwade, maar zich verheugt over de waarheid” (1 Korintiërs 13:6).

Liefde bevrijdt ons om ‘nee’ te zeggen of onze kinderen met geduld en vriendelijkheid te corrigeren. We hoeven niet te wachten tot we boos zijn voordat we eindelijk ‘nee’ zeggen. We hoeven niet te schreeuwen of ruzie te maken. We zeggen soms ‘nee’ omdat we van onze kinderen houden. Als dat hen verdrietig of zelfs boos maakt, hebben we nog steeds de macht om te doen wat het beste voor hen is, wetende dat ze het vaak niet zullen begrijpen. 

Conclusie: gaat verder dan onze eigen capaciteiten
Het liefhebben van anderen is het tweede belangrijkste wat God wil dat we doen (na het liefhebben van Hem) (Marcus 12:30-31). Liefde is wat God is en wat Hij in onze harten giet (1 Johannes 4:8; Romeinen 5:5). Liefde is een van de duidelijkste indicatoren van onze relatie met God (1 Johannes 4:7). Het is geen echte verrassing dat wanneer we leren onze kinderen echt vanuit het hart lief te hebben, we een verbazingwekkende genade van God vinden voor het opvoeden en thuisonderwijs van onze kinderen, ver boven onze mogelijkheden.