Lente 2019 / door Sarah Hicks

Als jongen werd Orville Wright van de basisschool gestuurd wegens ondeugend gedrag. Niettemin waren hij en zijn oudere broer Wilbur op hun vijftiende en zeventienjarige leeftijd succesvolle ondernemers met een eigen drukpers. Beiden gaven er de voorkeur aan om met hun handen te werken boven formeel onderwijs. Geobsedeerd door het vooruitzicht van vluchten, openden de middelste zonen van Milton en Susan Wright een fietsenwinkel en begonnen te sleutelen aan fietsen en kleine motoren.

De gebroeders Wright waren vastbesloten om te vluchten, maar werden uitgedaagd door de stagnerende weersomstandigheden in hun geboorteplaats Dayton, Ohio. Ter compensatie bouwden ze met succes een windtunnel voor hun vluchtsimulaties. Terwijl luchtvaartingenieurs zich zouden concentreren op het realiseren van bemande vluchten door krachtigere motoren te bouwen, geloofden de gebroeders Wright dat de wendbaarheid van het vliegtuig en de consistente, gecontroleerde manoeuvreerbaarheid door de wind de sleutels waren.

Op vierendertigjarige leeftijd bekende Wilbur tegenover Orville dat hij dacht dat ze vijftig jaar lang geen vliegtuig zouden zien vliegen. Slechts twee jaar later zouden de twee met hun gepatenteerde vliegmachine in de duinen bij Kitty Hawk staan en voor het eerst in de geschiedenis met succes het vliegtuig besturen en landen. Wat moeten de harten van de eerste piloten een sprongetje hebben gemaakt toen ze hun inspanning die dag nog drie keer herhaalden en vervolgens met hun skeletvliegtuig volledig ongedeerd naar huis reden! Kunt u zich voorstellen hoe trots de heer en mevrouw Wright moeten zijn geweest toen de broers met het nieuws thuiskwamen?

"Mama. Pa. We hebben het gedaan!"

Na twintig jaar aan schetsen, herzieningen en mislukte prototypes te hebben gezien, en nadat ik besefte dat hun zoons nooit naar de universiteit zouden gaan, geen vaste baan zouden krijgen of zouden trouwen, vraag ik me af hoe Milton en Susan Wright zich voelden als ouders van uitvinders.

Waren de Wrights opgewacht door naïeve weldoeners die geloofden dat kunstenaars voor ijdelheid creëerden? Heeft de familie te maken gehad met nee-zeggers, sceptici en spotters? Ik kan niet anders dan denken dat ouders die thuisonderwijs geven vandaag de dag voor dezelfde uitdagingen staan bij het opvoeden van de uitvinders, scheppers, filosofen en kunstenaars van morgen. In elke generatie zijn er pioniers die buiten de grenzen durven te treden norm zullen te maken krijgen met twijfelaars en critici. Hoe zullen wij reageren?

Ik heb vrienden wier zoon in grote mate muzikaal begaafd is; ze lachen nu om de manier waarop hij ze in de beginjaren scherp hield! Op dezelfde manier werk ik met iemand wiens genialiteit niet verborgen kan blijven, en ik heb het voorrecht gehad tijd door te brengen met zijn ouders. Als je een hoogbegaafd kind thuisonderwijs geeft, zijn hier een paar dingen die deze wijze ouders gemeen hebben:

  1. Ze zijn niet onder de indruk van wat de wereld belooft. Ze zijn op Christus gericht. Ze houden hun geest gericht op wat eeuwig is (de dingen die boven zijn) en niet op wat tijdelijk is (aardse dingen). Ze wegen elke beslissing af tegen de vraag hoe deze de toewijding van hun gezin aan God, elkaar en hun kerk zal beïnvloeden. Ze worden niet verleid om te ruilen wat nooit verloren kan gaan (hun relatie met God en elkaar) voor dingen die verloren kunnen gaan, gestolen of vernietigd kunnen worden (werelds succes).
  2. Ze zijn moedig. Een brandende struik, marcherend en zingend om de muren van een stad af te breken, een pratende ezel… laten we eerlijk zijn: geleid worden door God ziet er anders uit. Er is moed voor nodig. “Door het geloof gehoorzaamde Abraham, toen hij werd geroepen om naar een plaats te gaan die hij later als zijn erfenis zou ontvangen, en ging, ook al wist hij niet waar hij heen ging.” (Hebreeën 11:8) De wereld zegt dat er een formule is die je moet volgen als je succesvol wilt zijn, en zij definiëren succesvol als het verwerven van macht, geld, comfort en roem. Er is moed voor nodig om te zeggen dat dit niet jouw doelen zijn. Er is moed voor nodig om te zeggen dat je een beter plan volgt, zelfs als je niet precies weet waar dat plan naartoe gaat.
  3. Ze zijn flexibel. Losjes vasthouden is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Verstandige ouders vertrouwen boven alle anderen op Gods stem. Ze vertrouwen op God in de tijden dat hun kinderen leren om voor zichzelf op Gods stem te vertrouwen, zelfs in tijden waarin ze een obstakel kunnen voorzien dat de kinderen niet hebben herkend. Verstandige ouders bidden om het onderscheidingsvermogen om te weten wanneer ze moeten spreken en wanneer ze stil moeten zijn, en weten dat God God is. Ze begrijpen dat ze hun families zullen bedriegen om Gods wonderen te ervaren als ze in gebreke blijven te handelen alsof de feiten die we vandaag de dag in de natuur kennen en zien, niet waar zijn. alle er bestaat.
  4. Ze zijn ondersteunend. Het is één ding om te zeggen: “Win of verlies, wij zijn er voor u.” Het is iets anders om liefdevol een kind te steunen dat ervoor heeft gekozen om met verliezers om te gaan, of dat een eerlijk risico heeft genomen en heeft verloren. Ik heb wijze ouders genade op genade zien uitstorten als kinderen uit trots handelden. Gods Woord herinnert ons er vriendelijk aan: Waar de zonde overvloedig is, is de genade nog veel overvloediger! (Romeinen 5:20) De Heer is een liefdevolle Vader die niet snel boos wordt, vervuld is van onfeilbare liefde en elke vorm van zonde en rebellie vergeeft. (Numeri 14:18)

In gevallen waarin de oprechte pogingen van hun kinderen eenvoudigweg niet genoeg waren, moedigen sommige ouders hun kinderen aan om te volharden in hun door God gegeven roeping, terwijl anderen hun kinderen helpen de stukken op te rapen en verder te gaan met iets anders. Er schuilt troost in het vertrouwen dat God het pad van ons kind en onze inspanningen op het gebied van het ouderschap zal leiden, en ik ben dankbaar dat God mij het voorrecht heeft gegeven om te leren in het gezelschap van wijze ouders die in die kennis rusten!

 

 

Sarah Hicks is mediamanager voor NCHE. Zij en haar man Peter geven hun kinderen thuisonderwijs in regio 5.
nl_NLNederlands