Het begin van het einde

door Jessica Frierson, januari 2023

Deze maand markeert het begin van het einde van een tijdperk in mijn leven. Mijn jongste kind wordt over een paar dagen zeven en markeert het begin van zijn officiële schooltijd. Hoewel we nog zo'n tien jaar te gaan hebben tot onze jongste afstudeert, is deze gelegenheid erg bitterzoet voor mij. Toen ik in de herfst van 2000 zijn oudste broer thuisonderwijs begon te geven, had ik geen idee dat ik meer dan twintig jaar later aan mijn tiende kind zou beginnen op hun officiële thuisonderwijsreis.

In veel opzichten leid ik onze homeschool op dezelfde manier als in die beginjaren. We hebben een ontspannen benadering van onderwijs met veel natuurstudie, praktische activiteiten en het uitstellen van formeel onderwijs tot de leeftijd van zeven jaar. Ik leerde van verschillende bronnen, waaronder Dr. Ruth Beechik, Raymond en Dorothy Moore, en Dr. David Elkind, hoe belangrijk het is dat jonge kinderen de kans krijgen om te leren door te spelen totdat hun hersenen en motorische vaardigheden meer ontwikkeld zijn. Zoals ik heb geschreven over hier, elk kind leren lezen en schrijven is een van de meest opwindende ervaringen in mijn leven. In de loop der jaren zijn er veel goede herinneringen gemaakt door met elk kind te werken om de basis van lezen, schrijven en rekenen onder de knie te krijgen, wetenschappelijke experimenten op te zetten of in een periode in de geschiedenis te duiken.

Door de jaren heen hebben we verschillende schoolroosters gehad. Aanvankelijk gingen we het hele jaar door naar school en namen we vrije dagen om familie buiten de staat te bezoeken. Naarmate ons gezin groeide, werden de bezoeken buiten de staat minder frequent. Toch gaf het schema het hele jaar door ons de vrijheid om vrij te nemen voor de komst van een nieuwe baby, ziekte in het gezin of het inhalen van huishoudelijke behoeften. (Peuters kunnen verbazingwekkend veel schade aanrichten terwijl de rest van het gezin rond de eettafel zit voor een geschiedenisles!)  

Naarmate mijn kinderen ouder werden en meer betrokken raakten bij kerkelijke en sportactiviteiten, ontdekten we dat de meeste van die activiteiten gepland waren rond het traditionele schooljaar. Een aantal jaren daarna hebben we onze schoolkalender aangepast om beter overeen te komen met de traditionele kalender. Nu is de cirkel rond en gaan we terug naar het schema dat ons het beste uitkwam: zes weken school gevolgd door twee weken pauze. De eerste week vrij geeft me de kans om huishoudelijke taken op me te nemen, de tuin onder controle te krijgen of gewoon op adem te komen. De tweede week wordt gebruikt om het voltooide schoolwerk door te nemen en de volgende sessie van zes weken te plannen. 

Op dezelfde manier heeft mijn methode van lesplanning een paar wendingen gehad voordat ik terugkeerde naar mijn oorspronkelijke aanpak. Een bonus van zoveel jaren thuisonderwijs is dat ik tijd heb gehad om te verfijnen wat het beste werkt voor ons gezin. In de eerste jaren van het thuisonderwijs hield ik voor elk kind een notitieboekje bij waarin ik elke dag hun opdrachten voor elk vak opschreef, en we gingen vier dagen per week naar school. Maandag, ook wel "Momday" genoemd, was gereserveerd als mijn dag om de week goed te beginnen door een weekmenu te maken, eventuele rekeningen te betalen en dubbele batches van een paar dingen te koken om in de vriezer te doen voor de drukkere dagen die komen gaan. 

Jaren daarna hadden we vijf dagen per week school. Dit schema betekende dat ik veel late nachten had om te proberen te spelen haal al die activiteiten in die ik eerder op mijn maandag-mama had gedaan. Dit waren ook de jaren dat ik een kind kreeg in vrijwel elke mogelijke fase: baby, peuter, kleuterschool, basisschool, middelbare school en middelbare school. Dit waren ook de dagen waarop ik nu terugkijk en tegen mezelf zeg: "Hoe heb ik het overleefd?!?" Deze jaren waren kostbaar... en bizar druk... en vol herinneringen... en vermoeiend... en wonderbaarlijk. 

In die drukke jaren werden mijn lesplannen op een raster van vijf vierkanten gezet om de dagen van de week weer te geven en acht vierkanten naar beneden voor de vakken die ik bestudeerde: taal, wiskunde, geschiedenis, wetenschap, muziek, handschrift en kunst (ja , Ik heb de neiging om te ambitieus te zijn. Nee, we pasten het niet zo vaak toe als ik van plan was.) Ik bewaarde het masterexemplaar van dit plan en verwees ernaar om het zo vaak mogelijk in de notitieboekjes van mijn kinderen te kopiëren. Vaker keken ze ernaar en gingen dan op pad om hun opdrachten te doen. Er waren veel dagen waarop we het gewoon deden, waarbij iedereen gewoon het volgende in elk van zijn boeken deed. Op de een of andere manier wonnen mijn kinderen blauwe linten en best of show op de wetenschapsbeurs, werden ze eerste of tweede in de spellingbij en speelden ze in het gemeenschapsorkest. Een van hen won een geschiedenisopstelwedstrijd. Ik zeg dit niet om te roemen in onze prestaties, maar om te roemen in Gods macht om ons te helpen in onze zwakheden als we trouw zijn om Hem te vertrouwen. Ik denk dat elk van deze gebeurtenissen plaatsvond kort na een periode waarin ik me ontmoedigd voelde om mijn kinderen effectief thuisonderwijs te geven.

Nu we de jaren voorbij zijn dat we baby's, peuters of zelfs kleuters in huis hebben, ziet thuisonderwijs er heel anders uit. Het is rustiger, stiller, veel meer georganiseerd - nou ja, ik heb nog steeds de neiging om overdreven ambitieus en spontaan te zijn, dus misschien moeten we gewoon vasthouden aan "iets meer georganiseerd". Ik ben teruggegaan naar het uitschrijven van dagelijkse schoolopdrachten in een notitieboekje voor elk kind. Lessen hoeven niet te worden gepland rond dutjes, luierwissels of het voeden van de baby. Aan het begin van de middag zijn we klaar. En we zijn grotendeels teruggekeerd naar een vierdaagse werkweek; Vrijdagen zijn onze "Fundays". We geven online kunstlessen, spelen games en bekijken educatieve video's.

Tweeëntwintig jaar thuisonderwijs liggen achter me; een stuk of elf liggen voor ons. Het is zeker een levensstijl voor ons gezin! We hebben genoten van de flexibiliteit dat thuisonderwijs biedt. Als ik terug kon naar het begin, wat zou ik dan anders doen? Het zal je misschien verbazen dat mijn antwoord is dat ik minder tijd zou hebben gestoken in externe activiteiten. Een van de zorgen die ik het meest hoor uiten bij nieuwe homeschoolers, is het vinden van geschikte buitenactiviteiten, maar ik zou meer gefocust zijn op het bewaken van onze tijd thuis. Ik zou meer genieten van de momenten dat ik me zorgen maakte of ik genoeg gedaan kreeg. Ik zou meer lachen en minder piekeren. Ik zou een back-up van mijn documenten en foto's maken, zodat ze niet verloren gaan als het moederbord van mijn computer door stof wordt gefrituurd. Maar anders zou ik niets veranderen. Thuisonderwijs was zo geweldig, zo uitdagend, zo eenvoudig, zo bevredigend, zo frustrerend, als bevrijdend, zoals ik had verwacht. Had ik al gezegd dat ik zelf thuisonderwijs kreeg? Dus ik denk dat ik een beetje een voorproefje had. De sneak preview verkocht me aan het concept, en voor een keer voldeed de ervaring aan mijn verwachtingen. Het is met zowel een steek van verdriet als een hart vol opwinding dat ik mijn laatste student aan het rolboek toevoeg (in ieder geval die in mijn hoofd) en nog een keer aan deze cursus begin.

Jessica Frierson is afgestudeerd aan de thuisschool en geeft sinds 2000 thuisonderwijs aan haar tien kinderen. Ze is secretaresse voor NCHE, schrijft voor GREENHOUSE en is de hoofdblogger voor de NCHE-blog.

Alle foto's door Jessica Frierson.